6reacties

Grommetje: fatale ongeval bij Brandevoort

Met een brok in de keel sloeg ik het gade terwijl ik gesommeerd werd rechtsomkeert te maken. De agent gebaarde me op te schieten, licht geïrriteerd.

Ik draai 180 graden en rij terug in de richting waar ik zojuist vandaan kwam. Terug ook om bij de Brandevoortsedraaf opnieuw linksaf te slaan en alsnog de A270 op te draaien. Ik nader wederom het kruispunt waar ik eerder omdraaide en pas nu etst het beeld zich diep in mijn netvlies. Het beeld dat ik 5 minuten eerder voorzichtig liet indalen in mijn geest openbaart nu de gruwelen van de realiteit. Een felgele trailer staat stil net voorbij het kruispunt met daarachter de trieste overblijfselen van een personenauto. De bovenkant geplet onder de oplegger, de zijkanten die in niets meer herinneren aan de auto die het ooit was. Om het macabere wrak heen wordt gemeten en overal zijn agenten bezig met het noteren van feiten en data. Een wit scherm verhult hetgeen ik niet zien wil.
Het is gebeurd, gilt het in mijn hoofd… te laat!

Waar ik een dag eerder vol in de ankers moest hangen op hetzelfde kruispunt en twitterde dat ik de Russische Roulette weer had overleeft, me luidkeels afvroeg hoe lang het nog goed kon blijven gaan, was dit kruispunt het eindpunt voor deze bestuurder geworden. Het kruispunt had haar eerste dodelijke slachtoffer geëist.
Met een brok in mijn keel en een knoop in mijn maag vervolg ik mijn weg, op naar mijn werk, op naar Schijndel. Op weg naar mijn werk, zoals ook de bestuurder onderweg was. Om 6 uur ’s morgens met de auto, nietsvermoedend zijn noodlot tegemoet. Gewoon een man, zoals U en ik. Een liefhebbende man, een vader vooral. Iemand, die nooit meer zal thuiskomen bij zijn geliefden.

Werd hij afgeleid, verblind door de opkomende zon pal voor hem?
Reikte hij naar zijn zonnebril om de schittering te temperen?
Wie zal het zeggen…. Wie vult het in?

Want invullen, dat doen we. Ik lees reacties en het stemt me droevig. Velen gaan voorbij aan het noodlot, velen vergeten dat je niet zelf alles in de hand hebt in de turbulentie van het huidige verkeer. Ik lees en verbaas me… ik erger me en ik grom.
Ergeren doe ik me ook wanneer ik de reactie lees van de gemeente; het is een complexe situatie waarin liefst drie partijen samenkomen. De provincie Noord-Brabant en de beide gemeenten Helmond en Nuenen, elk verantwoordelijk voor hun eigen stukje baanvlak. Elk ook verantwoordelijk voor het negeren van alle meldingen en waarschuwingen van bewoners en bestuurders die er dagelijks rijden.

Het enige wat ik me afvraag is wie van de 3 er bij de uitvaart de hand gaat schudden van de vrouw van de bestuurder, en wie van de 3 het lef heeft om het kind te troosten. Want dat kind lieve lezers…. Dat kind hing een teddybeer op bij de vluchtheuvel waar vader het leven liet.

En daarvan krijg ik nu dagelijks een knoop in mijn maag.

Edwin van Hoof