Verouden: armoede in de toekomst
Lonneke Maraczi schreef er vorige week al over, de armoedeconferentie die op 13 april gehouden wordt. Een mooi initiatief waar ervaringsdeskundigen, mensen uit het veld en politici met elkaar een onderwerp bespreken dat nog altijd een taboe is in Nederland: armoede en hoe dit te bestrijden.
Helmond probeert op allerlei manieren de armoede te bestrijden, vaak echter vanuit een particulier initiatief. Denk aan hart voor minima, de soepbus en de stichting Speel je mee. Toch denk ik dat het goed zou zijn om de strijd tegen armoede breder te trekken dan tot nu toe het geval is.
Nog steeds gaan we er van uit dat werk de beste remedie tegen armoede is, terwijl uit onderzoek blijkt, dat ook veel werkenden in armoede leven. De economie trekt aan, maar veel mensen merken daar nog weinig van. Werk is tegenwoordig vaak tijdelijk én vaak part-time. Steeds vaker zien we mensen met twee of meer banen, die maar net de touwtjes aan elkaar kunnen knopen.
We zien ook op technologisch gebied ontwikkelingen die het hebben van werk bedreigen. Steeds vaker wordt werk overgenomen door robots. Waar vroeger nog fabrieken volop bemand werden door mensen, zie je nu één technisch werknemer die indien nodig de robot repareert, verder doet de machine zijn werk. Cassières worden vervangen door zelfscankassa’s en ga zo maar door.
Ook worden robots steeds intelligenter. Bijvoorbeeld: De zelfrijdende auto is nu nog een experiment, maar de ontwikkelingen gaan snel. Over een tijdje, staan alle taxi- en buschauffeurs aan de zijlijn. Hoe kunnen we dan vol blijven houden dat werk dé oplossing voor de problemen is? Waar we met elkaar over na moeten denken is, hoe we zorgen dat iedereen een fatsoenlijk inkomen heeft, hoe we kunnen zorgen dat iedereen een goede tijdsbesteding heeft. Een oud spreekwoord zegt, ledigheid is des duivels oorkussen, en feit is dat als je niets te doen hebt, en maar niet van die bank af kunt komen, je er niet vrolijker en positiever op wordt. En als geen werk dan ook nog eens betekent geen (of heel weinig) eten is het probleem volledig.
Ik wil daarom iedereen oproepen om na te denken hoe wij in de toekomst om kunnen gaan met mensen die geen werk hebben, zonder dat we sprookjes blijven vertellen dat iedereen een baan kan vinden, op den duur is dat nl zeker niet het geval en dat nu al onderkennen zou in de toekomst een hoop narigheid kunnen voorkomen. Voorkomen is beter dan genezen, en regeren is vooruitzien. Laten we op 13 april met elkaar de armoedebestrijding op korte termijn bespreken, maar laten we zeker de verdere toekomst niet uit het oog verliezen en vooral ook daarover na gaan denken. Denkt u mee?
Henriëtte Verouden
Raadslid Lokaal sterk
5 reacties:
“Ik wil daarom iedereen oproepen om na te denken hoe wij in de toekomst om kunnen gaan met mensen die geen werk hebben, zonder dat we sprookjes blijven vertellen dat iedereen een baan kan vinden, op den duur is dat nl zeker niet het geval en dat nu al onderkennen zou in de toekomst een hoop narigheid kunnen voorkomen.”
Goed dat u het benoemt!
Ga gewoon op een respectvolle manier met werklozen om en ga ze niet in allerlei treitertrajecten van tegenwoordig Senzer stoppen. Ga ze ook niet wekelijks afblaffen en denigreren op het werkplein. En hou maatschappelijk op met spreken over ‘de bank’ waarvan onterecht verondersteld wordt dat ze er de hele dag op hangen. Banen in verhouding tot werkzoekenden worden steeds zeldzamer. Niet alleen door robotisering trouwens, maar evengoed door de tegenprestatie waarbij mensen gedwongen worden om zonder loon arbeid te verrichten. Dat is pure arbeidsverdringing die alleen maar verlies van banen en een hoop frustratie en ergernis oplevert.
Oplossing op termijn: Basisinkomen of opgelegde arbeidsverdeling.
Het is inderdaad belangrijk dat mensen een fatsoenlijke baan kunnen vinden om inkomsten te vergaren. Maar de andere kant moet ook niet vergeten worden: de uitgaven.
Als je ziet hoe weinig je van je bruto salaris netto overhoud, ben je al bijna depressief. Vervolgens mag je over alles wat je koopt ook nog flink b.t.w. betalen en op allerhande vlakken naait de overheid je ook nog met accijnzen. Vervolgens gaat men op lokaal niveau ook nog even graaien met gemeentelijke belastingen.
Van hetgeen dat je overhoudt moet je dan op te beginnen proberen te wonen. Iets kopen kan niet zomaar en voor de sociale huursector kom je ook al snel niet meer in aanmerking. Belandt je dus in de sociale huursector. Jan met de pet wordt op het gebied van wonen ook linksom of rechtsom gepakt.
Je huis voorzien van gas-water-licht: zoals ik in het begin al aangaf: de overheid graait mee. Een autootje om naar het werk te gaan: de overheid graait mee. Boodschappen doen om te kunnen eten/drinken: de overheid graait mee.
Dan kun je bijna niet anders dan in de armoe belanden…
Je beland in de vrije huur sector bedoelde ik hierboven. 😉
Vroeger was het simpel: wie niet werkt, zal niet eten. Die tijd is voorbij. Dankzij machines (waaronder computers) is er steeds minder menskracht nodig om ons welvaartsniveau op peil te houden. In feite is dat een luxe. Maar we moeten er nog wel mee om leren gaan.
We moeten eerlijke verdeling van de lasten en eerlijke verdeling van de lusten leren zien als gescheiden vraagstukken. Natuurlijk kan een financiële prikkel helpen om werk gedaan te krijgen waar anders niemand zin in heeft, maar we zien om ons heen dat een te strikte koppeling van inkomen aan werk leidt tot een oneerlijke, klonterige verdeling van de welvaart.
Welvaart zou min of meer vanzelf moeten uitvloeien over de hele samenleving. Misschien niet als water (basisinkomen op modaal niveau) maar toch wel als stroop (sober basisinkomen + aanvulling tot modaal niveau voor wie een eerlijk aandeel in de lasten op zich neemt + aan maximum gebonden bonus voor wie extra hard werkt).
Het venijn zit hem in het midden. Wat is een eerlijk aandeel in de lasten? Van een kerngezond iemand in de kracht van zijn/haar jaren mag de samenleving meer vragen dan van een zieke, bejaarde of gehandicapte. Met welke meetlat meet je of iemand zich voldoende inzet? Wat als iemand popelt om aan het werk te gaan maar geen werk kan vinden, telt dat ook als “eerlijk aandeel”?
Er zijn nog wel meer haken en ogen, bijvoorbeeld doordat iemands persoonlijke situatie uitzonderlijke kosten met zich meebrengt. Maar globaal denk ik wel dat we de remedie tegen welvaartsverklontering moeten zoeken in de richting van stroperige uitvloeiing.
Stelling nummer 1:(ten behoeve van de armoedeconferentie van morgen): “De rijkdom van de een is de oorzaak van de armoede van de ander”.
De deelnemers aan deze armoedeconferentie kunnen aan het einde van de dag – niet alleen VOOR, maar ook SAMEN MET de Helmondse burgers die getroffen worden door armoede – besluiten om beslag te laten leggen op de van fraude verdachte Helmondse ambtenaar (iemand is onschuldig tot het tegendeel bewezen is) en van zijn echtgenote van de Leudalse gemeente (ook zij is onschuldig tot het tegendeel is bewezen).
Stelling nummer 2: “De rijkdom van deze Helmondse (ex) – ambtenaar en zijn vrouw is de oorzaak van de armoede onder de Helmondse burgers”.
En een vraag voor Senzer: Hoe zou Senzer omgaan met de twee hierboven genoemde personen – die collega’s zijn of zijn geweest van Senzer – medewerkers – zich melden bij een Senzer – loketje?