11reacties

Om te janken…

Soms heb je dat: even tussen de bedrijven door snel geld pinnen om bijvoorbeeld naar de markt te gaan. Dat ‘snelle’ valt tegenwoordig niet mee. Nog niet zo heel lang geleden had ons winkelcentrum De Bus twee pinautomaten. De ene is al een tijd weg en de andere is geen groot succes! Die heeft in de middag altijd last van het zonlicht. Dat schijnt dan op het scherm en maakt het lezen van de teksten bijna onmogelijk. Als je een flinke vent bent, blokkeert je body het zonlicht. Wie net als ik niet over een gigantisch postuur beschikt, heeft dat voordeel niet. Die moet handigheidjes uitvoeren om de aanwijzingen van het apparaat te kunnen ontcijferen. En ook dat wil niet altijd de sleutel tot succes zijn. Vandaag had ik weer zo’n ervaring. De zon speelde me parten en toen het me eindelijk lukte het scherm te lezen, bleek dat het apparaat buiten werking was… “Sorry beste klant, ik doe het even niet!”

Wat nu? Dan maar naar het volgende apparaat: op naar de Wethouder Ebbenlaan. O nee, die is er niet meer. Die aan de overkant bij Jan Linders in de Dijksestraat is er (nog) wel. Ik verfoei dat ding want ik krijg mijn pasje daar bijna nooit vlot uit de gleuf. Waar andere pinautomaten loyaal en vriendelijk je stukje plastic teruggeven, houdt dit kreng het pasje in de klem. Het gunt me slechts een klein randje van mijn eigendom om het vast te pakken en terug te trekken. Je moet flinke nagels hebben (bijna kunstnagels) om je pasje uit dat ding te peuteren. En als dat niet snel genoeg gaat, pikt de machine gewoon je pasje in. Geen geld en geen pasje! Ik weet uit ervaring dat dit héél vervelend is. Degene die dit ding heeft geïnstalleerd moet wel een sadistje zijn. Maar ik had geen keus…

Zo stond ik weer noodgedwongen bij dit onwillige stuk techniek te stunten. Terwijl ik met de pinautomaat een strijd voerde om met mijn koude handen het pasje uit het apparaat te peuteren, wat natuurlijk niet wilde lukken, begon achter mijn rug het carillon van de (voormalige) Leonarduskerk te spelen. Nou heeft mijn hond, die ik bij me had, een groot probleem met dit soort muzikale uitingen. Hij houdt er niet van en uit dat door hartstochtelijk te janken. En ja hoor, op de eerste tonen van het klokkenspel, kwam vanuit zijn tenen een gejank dat door merg en been ging. Snuit en staart omhoog zodat zijn protest luid en duidelijk te horen zou zijn. En dat was het! Mijn krullenbol stopte pas op het moment dat de klokken weer stil waren. Ondertussen stond ik steeds nerveuzer aan mijn pasje te plukken.

Het moet voor toeschouwers een amusante gebeurtenis zijn geweest. Een mevrouw die net haar fiets voor de supermarkt parkeerde, vroeg me lachend of mijn hond moest huilen vanwege mijn banksaldo! Nee, mevrouw, zo erg is het nu ook weer niet…

Ik weet het nu zeker: pinnen is tegenwoordig een beleving uitgevonden door de banken om de klanten te pesten: “We hebben je geld en denk maar niet dat je het gemakkelijk terugkrijgt.” Nog even en dan is deze service ook verleden tijd. Inderdaad om te janken.