Duitsers graven nu ook al hun rollator in.

Ik loop ’s avonds op straat. Ik ben stoned, heb mijn minidiscman op en hoop wanneer ik langs een drukke bushalte loop dat niemand mij recht in de ogen kijkt. Hash-paranoia.

Ik sla opgelucht de hoek om. Overleefd.

Mijn muziek danst in mijn oren, ik ben bijna thuis en beter nog, geen bushaltes meer.

Een oud vrouwtje achter een rollator schuifelt mij moeizaam tegemoet en ik doe een paar passen opzij om haar te ontwijken.

Als ik haar voorbij loop merk ik echter dat het niet toevallig was dat het oude vrouwtje mij bijna van de stoep reed. Vanuit mijn ooghoek zie ik haar wenken en zie ik haar iets zeggen.

Ik doe mijn minidisc-oortjes uit en kijk haar vragend aan.

‘ Meneer, kunt u mij misschien een stukje duwen?’ vraagt ze. Ze trekt een pijnlijk gezicht.

Duwen? Denk ik. What the hell.

‘ Duwen?’ vraag ik, en ik werp een wantrouwende blik op de rollator, op zoek naar verborgen duwmogelijkheden.

‘ Ja.’ zegt ze beslist.

‘ Hoe had u dat gedacht dan?’

‘ Nou, gewoon, zo.’ zegt ze, en voor ik het door heb zit ze op haar boodschappenrekje. Ik moet de handvatten grijpen en haar rollator tegenhouden wil ze niet de stoep af rollen en onder de voorbij rijdende auto’s komen.

‘ Tot die volgende hoek graag.’ Een diepe zucht volgt haar verzoek.

Ik kijk over mijn schouder en zie tot mijn teleurstelling dat ik de hoek al een behoorlijk eind achter me heb gelaten. Maar ik kan dit oude, duidelijk pijn lijdende vrouwtje natuurlijk moeilijk laten staan en in haar boodschappenrekje achterlaten. Duwen dus. En ik keer de rollator in de richting waar ik vandaan ben gekomen en begin haar te duwen.

Voorzichtig, want bij elke hobbel klinkt er een lichte kerm uit het boodschappenrekje.

‘ Gaat het?’ vraag ik, inmiddels oprecht bezorgd.

‘ Ja…’ zegt ze. En ze legt haar hoofd tegen mijn borst. Zo nu en dan slaakt ze een zachte kreun.

‘ Weet u het zeker?’

Ze knikt.

Ik zwijg en bedenk hoe vervelend het wel niet moet zijn als je niet meer kan lopen zonder pijn, het hele lichaam krakend onder de reuma. En een trots gevoel dat ik een lijdend medemens aan het helpen ben komt langzaam in me naar boven.

‘ Hierzo?’ vraag ik als we bij de aangewezen hoek gekomen zijn. ‘ Of wilt u nog een stukje verder?’

‘ Naar die hoek alstublieft.’ En ze wijst langs de bushalte naar een volgende hoek.

Ik zie een tiental paar ogen mij recht aankijken.

Maar ik ben inmiddels zo in mijn heldenrol gegroeid dat die ogen mij niet meer kunnen deren, en trots loop ik met de oude vrouw langs de op de bus wachtende mensen.

Even gaat het nog bijna mis, als ik over moet steken en ik de inschatting maak dat ik de rollator wel de stoep af kan rijden, waardoor het karretje een kwartslag naar voren kantelt, mijn lading een doodskreet slaakt en het een haar scheelt of ze van het boodschappenrekje tuimelt. En een dodelijke smak op het asfalt maakt. Maar we komen er gelukkig met de schrik van af.

‘ Ja, hier is het goed.’ zegt ze nadat ik haar weer de stoep heb opgereden.

‘ Weet u het zeker?’

‘ Ja, dank u.’ En ze klimt van het boodschappenrekje.

Hoewel ik mij nog enigszins zorgen maak over de gezondheid van de vrouw keer ik mij om en loopt ik tevreden naar huis.

Als ik dit verhaal een paar dagen later echter aan mijn vrienden vertel krijgt het ineens een andere wending.

Ook een van mijn vrienden is namelijk op een avond een oud vrouwtje, een rollator en een hoek tegen gekomen.

En toen ik vorige week in de bus zat kon ik mijn ogen bijna niet geloven. Drie keer raden wat ik zag. Inderdaad, een frisse jongeman duwde een oud vrouwtje en je kunt wel raden waar hij haar gelaten heeft.!!

bron:eppo

gewoon kwestie van modder gooien van de gemeente.