Aanstaande woensdag 4 mei is het weer de jaarlijkse dodenherdenking. Overal in het land, in dorpen en steden, staan mensen een moment stil bij de slachtoffers uit die donkere periode uit onze geschiedenis, de tweede wereldoorlog.

Hoewel de groep van mensen die deze oorlog nog aan den lijve hebben ondervonden toch ook kleiner aan het worden is, is er geen sprake van een afnemende belangstelling. Op een natuurlijke manier is de betekenis van deze dag dusdanig geëvolueerd dat ook jongere generaties zich betrokken blijven voelen bij de betekenis ervan.

Elk jaar weer ervaar ik het als een positief signaal van onze samenleving als ik nieuwe gezichten zie tijdens de Helmondse 4 mei plechtigheid. Jong en oud herdenken samen en zijn het bewijs dat een betekenisvolle traditie zeker niet per definitie oubollig hoeft te zijn.

Ik denk wel dat er sprake is van een verschuiving van intenties, hoewel de grondwaarden gelijk zijn gebleven. Waar het voor ouderen waarschijnlijk geldt dat zij stilstaan bij de verschrikkingen welke hun families, hun vrienden of wellicht zijzelf tijdens de tweede wereldoorlog hebben ondervonden en ervaren, denk ik (hoop ik) dat de jongere generaties zichzelf andere vragen stellen. Vragen als "kan mij dat ook overkomen?" Hoe zou ik zelf in zo'n situatie handelen? Zou ik de moed hebben het onrecht te bestrijden, mijn verantwoordelijkheid te nemen? Kortom, wat zou ik zelf doen?

Voor mij persoonlijk zal ik met bovenstaande gedachte deelnemen aan de bijeenkomst. En, naar ik hoop, met mij velen ongeacht leeftijd, huidskleur of geloof.
Niet eerder had ik ook zo nadrukkelijk de behoefte om politiek stelling te nemen tegen dat wat tegenwoordig blijkbaar het gedrag is van de nieuwe politiek en wat wij worden geacht te gedogen.

Als lid van de SP probeer ik mijn antwoorden en reacties te formuleren door vraagstukken te toetsen aan de uitgangspunten en de grondbeginselen van onze partij, te weten menselijke waardigheid, gelijkwaardigheid en solidariteit.
Deze grondbeginselen zijn voor mijzelf de meetlat om te bepalen hoe het staat met de menselijke maat in onze samenleving. Een samenleving die naar mijn mening op dit moment onnodig veel onder druk staat.

En, net zoals de oudere generatie troost vond in de oorlogsgedichten van onder meer Campert en Vroman, heb ik mijn eigen (SP) voorbeeld Karel Glastra van Loon met zijn tekst: "Blijf niet mokkend aan de kant staan, stel een daad en toon je moed, laat je woede hand in hand gaan, met het goede dat je doet".

Misschien komen we elkaar woensdagavond wel tegen bij het bevrijdingsmonument in het Hortensiapark. Tot dan!

Nathalie van der Zanden
Raadslid