Door even niet op te letten en de verkeerde oprit te nemen, kwam ik op de A67 richting Eindhoven tot stilstand. En ik moest daar helemaal niet naar toe, maar juist de andere kant richting Venlo op! Al op de oprit ontdekte ik mijn vergissing, maar er was geen weg terug meer! De enige optie was doorrijden…. de problemen tegemoet. Net voorbij het benzinestation mocht ik aansluiten in de file. Rechts grote vrachtwagens, links personenauto’s. Het was net half zes, het nieuws was net geweest met de mededeling dat het verkeer muur- en muurvast zat. Nou ja, dat kon ik aan den levende lijve ondervinden.

In eerste instantie dacht ik dat het wel mee zou vallen. Even stilstaan en dan zouden we weer langzaam kunnen doorrijden, hoopte ik. Mijn oude baas had nooit iets op met ‘hoop’. Hij noemde het ‘uitgestelde teleurstelling’ en hij kreeg gelijk. Van vooruitgaan was nauwelijks sprake. Het ging van stilstaan naar een paar meter rijden, naar weer stoppen. Er was geen ontsnappen aan. Net als de automobilisten vóór en achter mij, waar de rij steeds maar aangroeide, had ik geen andere keuze dan het lot te accepteren. Maxima sprak over haar Willem-Alexander ooit de legendarische woorden “Hij is een beetje dom geweest” en dat sloeg nu ook op mij!

Goede raad is duur, het enige dat ik kon doen was mijn laatste les in de Helmondse taal van die avond afzeggen, want om half zes wist ik al dat ik nooit om kwart voor zeven in de Westwijzer zou zijn. Verder probeerde ik de tijd te doden door wat telefoontjes te plegen en naar het nieuws te luisteren op de radio. Het werd zes uur, half zeven, zeven uur en nog steeds was ik niet bij de afslag Geldrop die mij de verlossing zou brengen die ik nodig had: weg uit deze opgedrongen slow motion. En dat bleek langzaam maar zeker nodig. Bij mijn vertrek had ik nog voldoende benzine voor de rit die ik gepland had. Nu alles anders liep… kondigde het lampje op mijn dashboard een schaarste aan. Dat was niet alles, dat wat mijn auto aan vloeistof tekort had, bleek niet voor mijn blaas te gelden. O jee… Het feit dat er geen snelle verlossing in het vooruitzicht was, maakte mijn situatie er niet beter op!

Op advies van de meneer in de auto voor me (het voordeel van files is dat je met je lotgenoten in gesprek kunt gaan), ben ik met de alarmlichten aan over de vluchtstrook ontsnapt. Zijn visie: “Als je auto dadelijk niet meer kan rijden, blokkeert hij de snelweg en dan kan er helemaal niemand meer door. Doe het maar, je bent dicht bij de afrit.” Zo gezegd zo gedaan. Ik weet het, het is tegen alle regels in, maar soms dwingt overmacht je tot handelen. Nood breekt wet!

Om kwart over zeven reed ik Geldrop binnen en hobbelde ik van stoplicht naar stoplicht. Ook daar bleek het retedruk en was de kans om ergens te tanken nihil. Toen het lampje op mijn dashboard halfweg Mierlo niet meer uitging, kreeg ik het helemaal benauwd. Met bijna de moed der wanhoop reed ik via Brandevoort naar de N270 waar de volgende verrassing mij wachtte: de verkeerslichten deden het niet en het verkeer vanuit Eindhoven raasde als een gek naar de stad. Zie daar maar eens tussen te komen.

Uiteindelijk is het me gelukt en bracht het Esso tankstation aan de Europaweg mij de broodnodige verlossing. Blaas leeg, tank vol. Wat was het heerlijk om na half acht weer veilig thuis, in mijn eigen vertrouwde Helmond te zijn. Maar ook, wat blijkt het verkeer in onze regio toch kwetsbaar. Er hoeft maar iets te gebeuren en alles staat letterlijk stil. Geen prettig vooruitzicht.

Hanneke Hegeman