Mijn achterbuurvrouw is gestorven. Ze was 83 jaar jong. De kinderen vertelden mij het verhaal van haar overlijden terwijl ze de flat van hun moeder leeghaalden. Heel zorgvuldig en met respect voor het voorbije leven selecteerden ze de spulletjes die een nieuwe bestemming moesten krijgen. Tussen de tranen door werden de zaken geregeld die nu eenmaal bij het overlijden van een dierbare geregeld moeten worden. En dat alles met in gedachte ‘zoals zij dat gewild zou hebben’. Dadelijk als de drukte voorbij is en het definitieve afscheid is genomen, begint voor de zussen en hun dochters de volgende fase: opnieuw beginnen, zonder moeder en oma, de persoon die zo centraal stond in hun leven.

4 Juni was het alweer een jaar geleden dat we de moeder van 2 tieners hebben begraven. Een prachtige, lieve en vrolijke vrouw. Ze verongelukte op een manier die nog steeds niemand begrijpt. Haar gezin heeft inmiddels het leven weer opgepakt. De ene zoon heeft een leuke vriendin gevonden, de andere helpt steeds vaker zijn vader in de zaak. De jonge weduwnaar zelf, heeft voorzichtige stappen gezet in een ontluikende relatie.

Op het hofje dat ik dagelijks passeer, komt het gepensioneerde echtpaar weer buiten. Hij in een scootmobiel, zij te voet ernaast. Het stel is dit jaar 50 jaar getrouwd en dat jubileum wordt gehaald! Hij heeft vorig jaar een herseninfarct gehad en moest helemaal opnieuw beginnen. Dat hebben ze samen met de kinderen gedaan. Hij wordt iedere dag een beetje beter en een stukje mobieler.

Een kennis heeft een corona-hondje overgenomen. Hij heeft Parkinson en is toch helemaal voor het beestje naar de hofstad gereden. Het Haagse baasje kon de puppy van 5 maanden oud niet meer gebruiken want de thuiswerkperiode was voorbij. Dus weg met het beest! De puppy heeft nu een liefdevolle thuis gevonden waar hij wordt verzorgd en waar hij de aandacht krijgt die hij verdient. Het beestje mocht opnieuw beginnen. Dat geldt ook mijn kennis die na de dood van zijn vorige hondje twijfelde op hij nog wel aan een nieuwe mocht beginnen. Parkinson was een grote hobbel. Zijn kinderen hebben dit voor hem opgelost. Mocht het nodig zijn, dan kan hij op hen terugvallen.

Het schooljaar is weer gestart. Het is ‘s morgens druk in mijn buurt waar kinderen fietsen of ouders hen met de auto bij basisschool De Rank afzetten. Het schoolpersoneel heeft in de vakantie niet stilgezeten. Het schoolmeubilair van de locatie Abdijlaan is vervangen en schilders zijn druk bezig geweest met het onderhoud van gebouw. Tijdens de schooluren zie ik de schooljeugd buiten sport- en spel doen op de groenzone in de Vinkelaan. Het is heerlijk dat jonge spul te zien joelen, hollen en kletsen. Ze zijn vol enthousiasme aan hun nieuwe leerproces begonnen.

In het leven gebeuren veel zaken die we als vanzelfsprekend ervaren of afdoen onder de noemer ‘het hoort bij het leven’. Soms zijn ze positief, soms verdrietig. De gebeurtenissen die ik heb genoemd zijn niet opzienbarend en zullen ook nooit het grote nieuws halen. Ze vormen wel een onderdeel van ons dagelijks leven. We worden er vroeg of laat allemaal mee geconfronteerd. Wat er ook speelt: ik ervaar telkens de veerkracht die de Helmonders tekent. Ik zie telkens het ‘opnieuw beginnen’.

U zult nu misschien wel denken ‘heeft ze in deze column niet beters te melden’. Mijn antwoord is een duidelijke ‘nee’! Alles wat ik heb genoemd, vloeit voort uit de dagelijkse wandelingen met mijn hondje en de mensen die ik dan ontmoet. Deze uitlaatrondjes vormen mijn bron van inspiratie om de Helmonders nog meer te waarderen. En dàt heb ik nu met u willen delen.

Hanneke Hegeman