12reacties

Wethouder Van Dijk accepteert huiswerk

Mijn vriendinnetje heeft een probleem. Een levenslang probleem waardoor ze is aangewezen op ondersteuning vanuit de Wmo. Die krijgt ze sinds 9 jaar in de vorm van begeleiding aan huis. Het is gemiddeld maar een uurtje in de week en toch helpt het haar het leven zo volwaardig mogelijk in te richten. Ze werkt (beschermd), neemt deel aan het sociale leven en is daardoor een gelukkig mens. Haar bestaan is van ‘luctor et emergo’ doorgegroeid naar een leven in balans en dat is precies wat de doelstelling van de Wet maatschappelijke ondersteuning beoogt. Niets aan de hand zou je zeggen. Toch wel: de ambtenaar, verantwoordelijk voor de jaarlijkse verlenging van de ondersteuning (het afgeven van een nieuwe beschikking) vond dat een ‘maatje’ de professionele hulp zou kunnen overnemen. U begrijpt het: weg balans en paniek alom!

Je zou zeggen: hoe komt zo’n ambtenaar hierbij? Het antwoord is simpel: door achter de rug van de cliënt een één-tweetje te doen met de professionele zorgbegeleider. Die heeft namelijk zonder toestemming van mijn vriendinnetje haar medische! gegevens doorgespeeld naar de gemeente. Dat deugt natuurlijk van geen enkele kant. Hoe dat juridisch zit, leent zich niet voor deze column. Dat is stof voor een ander artikel, of voor een andere auteur. Het resultaat van deze beweging tussen de 2 professionals is dat de verlenging van de begeleiding sinds 4 maanden als het Zwaard van Damocles boven het hoofd van mijn Helmondse kennisje hangt. En daar gaat deze column over!

Wie laat er nu 4 maanden lang een inwoner met een levenslange psychische handicap die recht geeft op verlenging van een voorziening, in ongewisheid zitten? Aanvankelijk leek het om een vergissing van een overijverige ambtenaar te gaan. Een brief naar het gemeentehuis werd geschreven, gesprekken met ambtenaren werden gestart en inhoudelijk correcte informatie werd aangereikt. Dat allemaal met het doel tot een herziene en afgewogen beschikking te komen. Allemaal te vergeefs. De desbetreffende medewerker stapelde fout op fout, negeerde gemaakte afspraken, interpreteerde de Nederlandse wetgeving naar eigen believen (of schoof die zelfs opzij) en ging bovendien ook nog op de stoel van de professionele hulpverlener zitten! Hoe dan? Door het hele, in 9 jaar opgebouwde, dossier te negeren en zelf onderzoek te willen doen naar de mogelijkheden van deze Wmo-cliënt. Begrijp me goed, er is niets mis met onderzoek mits dit gebaseerd is op nieuwe (medische) feiten. En daar is geen sprake van! Het enige nieuwe aan de hele kwestie is de ambtenaar zelf die tot november onbekend was met mijn vriendinnetje en haar dossier van een collega heeft overgenomen.

Nieuwe bezems vegen schoon. Het starten van een eigen ambtelijk onderzoek kan in bepaalde situaties verstandig zijn, mits de ‘onderzoeker’ beschikt over de benodigde inhoudelijke kennis en kunde. Of hier sprake van is, weet ik niet. De opgedane ervaring met deze persoon rechtvaardigt wel enige twijfel. Opmerkelijk is ook dat dit hele onderzoeksproces pas van stal is gehaald nadat er bezwaar was ingediend tegen het opgedrongen ‘maatjesproject’ dat gebaseerd is op illegaal verstrekte informatie… Dat kan toch niet waar wezen?!

Wat mij in het hele verhaal ook bezighield is de vraag hoeveel andere Helmonders problemen hebben met de toewijzing of verlenging van een Wmo-ondersteuning. Zouden alle ‘vergissingen’ die ik ben tegengekomen uniek zijn voor de toekenning aan mijn vriendinnetje of zou dit een structureel proces zijn binnen de gemeente Helmond? De uitkomsten van het jaarlijkse tevredenheidsonderzoek onder de doelgroep zeggen mij namelijk niet zo veel. Het is maar hoe je de vraag stelt en hoe mondig de respondent is. Omdat ik liever in oplossingen dan in problemen denk, ben ik naar de verantwoordelijke wethouder Harrie van Dijk gestapt. We hebben samen, met daarbij een leidinggevend ambtenaar, ruim een uur gesproken over alle rare kronkels die ik ben tegengekomen. Het was een open gesprek dat in goede sfeer is verlopen. Ik had van deze wethouder, die 38 jaar in het basisonderwijs werkzaam is geweest, ook niet anders verwacht. We zijn tot de conclusie gekomen dat de intenties van de landelijke- en Helmondse Wmo-regelingen goed zijn, maar dat de interpretatie en uitvoering mensenwerk blijft. Hier ligt veel ‘huiswerk’ voor de wethouder en dat heeft hij ook geaccepteerd. Ik heb er alle vertrouwen in dat er lering wordt getrokken uit de gebeurtenissen. Dat zou voor alle Helmonders goed zijn.

Op 10 maart vergadert de Adviescommissie Inwoners. Op de agenda staan het jaarverslag Integriteit 2019 en de wijziging verordening maatschappelijke ondersteuning 2020. Ik hoop dat mijn ervaringen een eyeopener zijn voor de politici om nog eens serieus naar beide stukken te kijken. Dat zou ook een steuntje in de rug kunnen zijn voor de wethouder die het hart op de goede plaats heeft, maar ook niet altijd kan overzien wat er op de werkvloer gebeurt. Een werkvloer die bovendien kampt met capaciteitsproblemen.

Wat mijn vriendinnetje betreft: ze gaat een nieuwe afspraak maken om de verlenging van haar Wmo-ondersteuning rond te krijgen. Nu met een andere ambtenaar. Haar bezwaarschrift wil ze doorzetten en daar kan ik haar geen ongelijk in geven!

Hanneke Hegeman