10reacties

De TextielBaron: Boter op het hoofd

De TextielBaron“Dus we doen het?” De vraag doet een ijzige stilte vallen op deze late avond aan de Weg op den Heuvel. Op de achtergrond tikt een klok zachtjes richting middernacht en de centrale verwarming doet de lamellen die erboven hangen licht bewegen. Het is buiten donker en het kantoor, bevolkt door het college, is de enige ruimte waar nog licht brandt op ’t Cour.
Het college, zonder Tielemans’ vriend Jan van den Heuvel, heeft zojuist een pijnlijk besluit genomen. Peter Tielemans moet nu echt door het slijk. Al was het maar om de afgrijselijke krijtstreeppakken van de inmiddels oud-wethouder, want die werken op de zenuwen van Frans Stienen. Margreet de Leeuw vindt dat wel meevallen; krijtstreep is toch modern? “Nee Margreet”, foetert Frans, “als ik ’s avonds mijn ogen dichtdoe, dan zie ik alleen maar krijtstrepen. Ik trek dat niet langer.”

VVD-collega Yvonne van Mierlo zwijgt, zich afvragend waar ze in verzeild geraakt is. Zachtjes neuriet ze een lied van André Hazes, die haar ongevraagd adviseert met “…zeg maar niets meer…”.
Ze hadden het voor elkaar gekregen. Peter Tielemans werd eerder dit jaar vakkundig – en volgens Niccolo Machiavelli’s De Prins – weggepoetst. Het spel was vuil gespeeld. Maar ja, dat moest. Die krijtstreepjes; dat kon gewoon echt niet. En dus moest er een stok gevonden worden om mee te slaan. Dat werden taxiritten. “Weliswaar niet zo kwalijk als de krijtstreeppakken, maar het volstaat”, zo werd gefluisterd in het hart van bestuurlijk Helmond. Nu Tielemans niet langer deel uitmaakt van het college, is de overgebleven collegeleden ter ore gekomen dat de man ook thuis de krijtstreepjes blijft dragen. En dat steekt. En dus werd besloten Tielemans verder door het slijk te halen.
“Hebben we nog iets wat we kunnen gebruiken?” De vraag van een van de wethouders doet de stilte verbreken op ’t Cour. “Ja, misschien iets met Trix?” Het antwoord wordt opnieuw gevolgd door stilte. Zwijgen is instemmen. Zonder er nog meer woorden aan vuil te maken stapt het college in de lift. Burgemeester Blanksma checkt nog even haar make-up in de als spiegel fungerende stalen wand. Als ze beneden zijn en de lift uitstappen, wordt de bode een prettige avond gewenst. Terwijl een van de wethouders zijn kraag omhoog doet, komt diezelfde bode hem achterna. “Wethouder, wacht even!” Snel pakt hij een zakdoek en veegt de bestuurder over het voorhoofd. “Daar zat nog wat boter”.

De TextielBaron