I.M.: Er is een Helmonder doodgegaan
“Het gaat heel slecht met Luc. Hij is op!” hoorde ik van de week. KUT was mijn goed verwoordde reactie. En gisteren ging die Helmonder dood…
Ik leerde Luc de Graaf kennen toen hij voorzitter was van BC Con Brio. In de beginjaren 90, een jaartje voor die club naar Moons werd vernoemd. Hij woonde toen in de Molenstraat, was ambtenaar burgerzaken bij de gemeente en schreef als Helmonds Dagblad-verslaggever over het basketbal in en om onze stad.
Luc werd in 1959 geboren op de Markt 42a, boven slijterij De Graaf, studeerde in Tilburg en stond aan de wieg van het Muziekcafé.
Een aantal jaren daarna leerde hij Judith kennen. Omdat wij haar toen nog niet kenden en erg benieuwd waren, vroegen we een omschrijving. “Een Griekse godin!” en begon ie te vertellen tot we hem nogmaals vroegen te stoppen omdat we nu écht voldoende wisten. Met haar ging hij jaren later in Stiphout wonen.
Wat hij ondertussen in het Helmondse deed is veel en uitgebreid in de lokale media in geuren en kleuren opgetekend. Luc schreef, tekende, zong en maakte cabaret en schopte het vorig jaar zelfs tot stadskunstenaar. Een deel van YouTube is gevuld met geniale filmpjes als deze:
Er is een Helmonder doodgegaan! 😢
Je ging te vroeg, ik en Helmond gaan je missen.
Rob
21 reacties:
Luc was een mooie mens! 🙁
Veel om hem moeten lachen, nu eigenlijk weer.
Luc was een mooi mens. Ik heb hem leren kennen bij Lokaal 42 waar hij medepresentator was van de pubquiz Vraag 42. Zijn komische talent kwam ook aan bod in het cabaretprogramma Voorheen Slijterij de Graaf dat hij samen met andere komische talenten uit Helmond e.o. maakte in Lokaal 42, het pand waar hij geboren is en zijn ouders een slijterij runden.
Luc, kerel, we gaan je missen in Helmond en vooral ook op het podium van Lokaal 42.
Vereerd dat ik, als bewonderaar van jouw talent voor het korte verhaal, mocht meewerken aan het samenstellen van jouw bundel ‘Ondertussen’. Rust zacht Luc.
Ik schrik ervan. Kende Luc niet erg goed, had hem graag nader leren kennen. Toen hij stadskunstenaar werd heb ik als oud-stadshistoricus/mede-Helmonder hem nog wat aanbevelingen meegegeven, voor wat het & hij waard was: het brugwachterhuisje bij de Cacaofabriek zal nooit meer hetzelfde zijn. Rob: dank voor het mooie IM, er volgen vast meer herinneringen
Beste Luc,
Jammer dat we niet meer kunnen genieten van al je talenten.
Rust zacht.
W.t.f. Ben er stil van. Als toen nog radio technicus bij stads radio heb ik met Luc vele programma’s mogen maken fantastische gozer. Sterkte aan de familie. Rust zacht Luc. John.
Luc was een man met veel passie en liefde voor het vak. Ook al 30 jaar geleden voor het vak van de afdeling Burgerzaken. Hij was een geliefde collega. We zullen je missen.
Een creatief en fijn mens is heen gegaan.
Heb div. keren met Luc samengewerkt en houd hier dierbare herinneringen aan over.
Rust zacht jongen.
Ontzettend vaak heel hard gelachen. Bijzondere veelzijdigheid. Helemaal op en dat op je 64e, het is oneerlijk. Sterkte aan zijn familie en vrienden.
Gecondoleerd
Veel sterkte aan zijn familie en al zijn vrienden !
Gecondoleerd heel verdrietig een fijn mens is heen gegaan
Hier gedeeld omdat hij het zo mooi verwoordt:
Wat een groot verlies. Eerst en vooral dan ook veel troost en warmte toegewenst voor zijn nabije familie en vrienden. Wij hebben vaak genoten van de manier waarop hij altijd weer een lach op ieders gezicht wist te toveren .
Ach Luc toch.
Bijzonder mens.
Sterkte aan de nabestaanden.
Een groot verlies.
We gaan je missen.
We blijven aan je denken.
Anne-Marie Hockers
Het laatste jaar hadden we veel contact. Jij ziek. Ik ook. We hadden afgesproken er nog flink wat jaren achteraan te plakken. Godverdomme Luc.
Aan je hart
Al meer dan 40 jaar
In mijn hart
En dat blijf je
Schrik ervan.
Als voormalig collega van de Afdeling Burgerzaken konden we het samen altijd goed vinden.
Rust zacht Luc!!
Luc was ‘n mooi creatief mens. Had altijd superleuke ideeën. Veel sterkte toegewenst aan zijn gezin en naasten..🕯️
Mooi geschreven I.M.!
Maar deze necrologie in het Eindhovens Dagblad mag er ook wezen:
In de Volkskrant stond deze week een mooie stuk over Luc.
Helmonds genie Luc de Graaf (1959-2023) gebruikte humor als smeermiddel voor de harde werkelijkheid
Als culturele kameleon groeide hij met zijn stadse typetjes uit tot een geliefde Helmonder. Zijn versleten hart maakte hem uiteindelijk nog levenslustiger. ‘Het hart, wees er zuinig op. Laat het spreken, voelen, kloppen’, schreef hij kort voor zijn dood.
Werd er van hem gezegd dat hij briljant was, dan reageerde de stadskunstenaar van Helmond: ‘Briljant? Ik zou eerder zeggen geniaal’. Dat was een grap, want hoewel schrijver, muzikant, komiek en filmpjesmaker Luc de Graaf ongelooflijk veelzijdig was, op het geniale af inderdaad, was hij eerder onzeker over zichzelf dan opschepperig. Vriend Jan Ligthart: ‘Luc heeft zichzelf heel lang schromelijk onderschat.’
In 2011, op zijn 52ste, kreeg De Graaf te horen dat de dodelijke vermoeidheid die hem plots kon overvallen, te wijten was aan zijn hart, dat in een razend tempo verouderde. Niets aan te doen, luidde het verpletterende artsenoordeel, en hooguit nog vijf tot tien jaar te leven. Ligthart: ‘Luc is niet bij de pakken neer gaan zitten, maar ging juist heel gedisciplineerd leven, met een streng dieet en veel sporten. Hij werd fitter en actiever dan ooit. Hij wilde er alles uithalen wat er nog in zat. En dat was veel. Hij realiseerde zich inmiddels hoe enorm creatief hij was, dat hij goed kon schrijven en dat hij echt goede grappen kon maken.’
Ligthart en De Graaf leerden elkaar kennen op de lerarenopleiding moderne talen die zij beiden een blauwe maandag volgden. Ligthart: ‘Er werd zo’n voorstelrondje gedaan, met de vraag wat je later worden wil. Leraar zus, leraar zo, er kwamen allemaal van die voor de hand liggende antwoorden. Maar toen zei Luc: ‘Ik wil later een kroeg in Portugal gaan beginnen.’ Voor mij was het meteen prijs. Hij werd mijn beste vriend.’
Stadskunstenaar
Ligthart switchte naar de journalistiek, De Graaf ging van alles en nog wat doen en bekwaamde zich gaandeweg in schrijven, acteren en musiceren. Hij ontdekte de komiek in zichzelf en verhuurde die in het commerciële circuit, als hilarische afsluiting van seminars. Hij schreef verhalenbundels met titels als Op pad met de nar en Lui maar voldaan en speelde contrabas in zijn eigen folkband, The Feliciano’s. De Graaf was een autodidact pur sang. ‘Alles wat ik kan, heb ik op straat geleerd. En in workshops’, zei hij ooit.
Zijn ouders dreven een slijterij op de Markt, midden in Helmond. Het gezin woonde boven de zaak. In 2022 werd Luc met groot ceremonieel tot stadskunstenaar van Helmond benoemd. Dat paste geweldig. Over zijn band met de Brabantse textielstad van weleer zei hij: ‘De geluiden, kleuren en geuren van de kermis, de weekmarkt en carnaval liggen zintuigelijk opgeslagen in mijn dna.’
Versleten hart
De Helmonder in hart en nieren voerde in hilarische filmpjes stadse typetjes op als Nico van Koolsbergen, zijn geliefde alter ego, een handelaar in ideeën die tot mislukken gedoemd waren. ‘Humor’, zei de kunstenaar die de lach wist op te wekken, ‘is een manier om niet te huilen, om de harde werkelijkheid op een verlichte manier toe te laten.’
De bittere realiteit bij De Graaf werd een defecte hartklep die hem kortademig en steeds vaker futloos maakte. Hij was al een half jaar uit de roulatie toen zich in juni dit jaar een mogelijke oplossing aandiende. Aan de vooravond van een innovatieve omleidingsoperatie in het gespecialiseerde St. Antoniusziekenhuis in Nieuwegein toonde de patiënt zich hoopvol. Op zijn Facebookpagina scheef De Graaf: ‘Het hart, wees er zuinig op. Het is een motor met een ziel. Laat het spreken, voelen, kloppen.’
Maar de ingreep had niet het zo vurig gewenste effect en De Graaf was, zoals hij het zelf stelde, ‘cardiaal uitbehandeld’. Ruim vier maanden later, op 9 november, moesten zijn vrouw Judith, dochter Julie en zoon Mink hem laten gaan. Op zijn overlijden op 64-jarige leeftijd reageerde menige Helmonder op sociale media ongeremd en op z’n Helmonds: ‘Dit is kut, zwaar kut.’