Afgelopen zondag was het zover. Toen ik langs het Havenplein reed en zag hoe druk het daar was, had ik verwacht dat het bij de Cacaofabriek niet druk zou zijn. ‘Jee wat zat ik daarnaast.’ We hadden geluk dat er een auto in de wijk wegreed. Toen we bij de Vlisco reden hadden we de suppers al op het kanaal gezien.
Over een ding waren we het al eens. “Mam, we gaan niet suppen he?!”

Eenmaal aangekomen keken we onze ogen uit. Want niet alleen voor mijn 9- en 11 jarige was dit nieuw. Hiphop en Urban is ook voor mij onbekend terrein. We waren begonnen bij het Freerun gedeelte. Nadat mijn apen zo’n 10 minuten losgingen over alle stangen en plankjes liepen we verder. Tegen deze tijd werd er omgeroepen dat er een BMX-show was aan de waterkant. Samen zaten we op het gras, in de zon, hiernaar te kijken. Naast mij hoorde ik ze de ene “Wauw!” na de andere “Ow VET!” roepen. Je begrijpt dat ik mijn hart vasthoud wanneer ze weer op de fiets stappen.

In de pauze liepen we verder. Mijn oudste vond alles van een afstandje goed en leuk. Maar de jongste wilde eigenlijk met alles meedoen en dan het liefst zonder de wachtrij. Je kon steppen, fietsen en skateboards lenen. Maar wat wilde hij? In de rolstoel zitten en meedoen met de Wheelchair skills. Waar je, in een rolstoel, kon leren hoe je over verschillende hoge op- en afstapjes moest gaan.

Later gingen we naar binnen. Daar was een dansvloer. Er werd gedanst. Was het breakdance? Was het hiphop? Was het next step? Ik heb echt geen idee hoe het heette. Maar ik kan je wel zeggen: Het was zo mooi om te zien!
Er waren battles. Eerst een tegen een. Later twee tegen twee en nog later de jongens tegen de meiden. Er was zo’n diversiteit in mensen die mee deden. Jong en oud (ik wil niemand op zijn tenen trappen, maar bij iemand verbaasde ik me dat er niks gebroken is), groot en klein. Mensen uit het binnen- en buitenland, mannen en vrouwen. 
Er was zelfs iemand die het haar bovenop zijn hoofd een stukje weg had geschoren om een betere grip op de vloer te krijgen. De beat was goed, er werd gesprongen, geschoven, gegleden, gedraaid en ik denk dat er ook balletbewegingen voorbijkwamen. Er werd gelachen, uitgedaagd, gespot. Te gek! We werden hier helemaal blij van. En de anderen om ons heen, keken ook met een grote glimlach toe.

Uiteindelijk bepaalde de jury wie er won, d.m.v. hun hand uit te steken naar de kant van de danser die zij het beste vonden. Uiteraard door gejuich van omstanders. Een zaal verderop werden de Beatbox battles gehouden. Daar was het niet zo heel druk, maar dat maakte het niet minder leuk. In de pauze, toen de ruimte leeg was, hebben we stiekem geprobeerd mee te doen. Die van 9 maakte mij natuurlijk helemaal in. We deden daarna ook even zelf alsof we jury waren. Waarbij die van 9 het extra leuk vond wanneer zijn winnaar ook van de echte jury won.

Er was nog zo veel meer te zien, waar we niet aan toe zijn gekomen. Hij van 9 wilde nog in de rolstoel oefenen. Terwijl die van 11 en ik nog even bij de dance battles gingen kijken. We zaten samen, tegen elkaar aan, op de grond te kijken te lachen en te genieten.
En, wie weet (lees, ik hoop) komt er ooit een column over hoe mijn eerste hiphop dansles was. Of zou ik daar al te oud voor zijn?