5reacties

Lucy over het imago van politiek Helmond

Het zomerreces is voorbij! De bal rolt weer in de moordende competitie van de Gemeenteraad Helmond. Nauwelijks heeft het startschot voor het seizoen 2014-2015 geklonken of de eerste rel is alweer geboren. Nadat we eerst ooggetuige waren van het hommeles binnen het CDA (integriteit, of beter, het gebrek daaraan, was daar het sleutelwoord) en binnen D66 (binnen enkele weken werd daar alles met ervaring vakkundig buiten de deur gewerkt) is het nu Helder Helmond dat het bedenkelijke niveau van onze raadsleden tentoonspreidt door een vliegende tackel op haar Grote Roerganger. “In politieke kringen” zoals dat zo mooi heet is al lange tijd bekend dat Michael Rieter bepaald niet lekker ligt: zowel binnenkamers als in de gangen van Boscotondo kan hij tekeer gaan als een oranje olifant in een porseleinkast, en dat lijkt hem nu op te breken.

Sinds de teleurstellende verkiezingsuitslag en het feit dat hij gepasseerd werd bij de Collegevorming loopt Michael rond als een gefrustreerde flapuit: dat hij een relatie heeft met de (intussen afgetreden?) voorzitster van de partij zal de sfeer niet ten goede komen. Tuurlijk kan liefde ontstaan, zelfs in de politiek, maar het is een ongeschreven regel dat fractie en bestuur volstrekt onafhankelijk van elkaar moeten functioneren. Sterker nog, ze zijn elkaars tegenpool: enerzijds de hijgerige scoringsdrift op korte termijn van de politieke actualiteit die de fractie in haar macht houdt, en anderzijds het bewaken van de organisatie en de lange termijn door het bestuur. Een gezonde, volwassen partij bewaakt die taakverdeling, dat lijkt me glasHelder.

Met deze rel krijgt het imago van politiek Helmond wederom een flinke tik. Het blijkt toch keer op keer moeilijk om capabele mensen te vinden. Dat mensen zoals een Theo van Mullekom, een Theo van de Ven en menig ander zich op maatschappelijk gebied keihard en onvermoeibaar inzetten (en daarvoor niets dan lof, oprecht!) maakt hen nog niet tot een geschikt raadslid. Ondoordachte en soms ronduit belachelijke uitspraken in de Raad zijn daar de droeve getuigen van. Erger nog zijn vele nietszeggende pluchebekleders die je 4 jaar lang niet hoort of ziet. Gepeupel in de marge van de zich profilerende hardroepers. Wie hard roept, wordt gehoord, ongeacht wat je roept. Daarmee ben je politiek leider.

Is dit typisch Helmonds? Deels. Het ons-kent-ons gehalte binnen dit kliekje der democraten is ontzettend hoog: een aanzienlijk deel van de raadsleden is wel eens lid geweest van een andere partij of fractie. Oud zeer en persoonlijke frustratie prevaleren over inhoudelijke argumenten of visie. Het vol op het (draai)orgel gaan lijkt belangrijker dan een constructieve houding of een zinvolle opmerking. Het niveau van de Helmondse gemeenteraad is al jaren diep- en dieptriest, en de beloofde verjonging of vernieuwing is simpelweg uitgebleven. Een vervelende conclusie in een stad die continu worstelt, met wisselend maar wel degelijk zichtbaar succes, zoveel beter verdiend. Maar hoe luidt dat gezegde ook alweer? Elk volk krijgt de leiding die het verdient.

Vanaf ‘n benkske:
Lucy d’Uylenspiegel