Een heldin wilde Mies Leenhouwers niet zijn. (Ik vroeg haar dat zo’n acht jaar geleden eens.) Maar in Helmond was zij wel een wonder van hartelijkheid, betrokkenheid, inzet voor iedere medemens en ook dapper doorzettingsvermogen en trouwe hulp. Dat had zij van thuis, van haar ouders meegekregen en dat maakte haar in Helmond heel bijzonder. Lees verder »
Bij velen in Helmond verscheen een glimlach op het gezicht, wanneer ik vertelde dat ik in de serie HELMONDSE HELDINNEN een hoofdstuk aan Toos den Bok wilde wijden.
Van Toos van Bokhoven, later huwde zij bakker Van Stiphout, is bekend dat zij zelfs tijdens een uitvaart probeerde de mensen aan het lachen te krijgen. Toos den Bok was de eerste keienkletsster in Helmond en in de jaren zestig en zeventig door haar optredens tijdens de kletsavonden in de Helmondse Carnaval enorm populair. Nu zijn via internet passages uit haar dolkomische verhalen nog te beluisteren.
Maar voordat zij faam verwierf met haar “Büttenreden”, of tonpraote zoals dat in Helmond genoemd wordt, was zij in onze stad al “wereldberoemd” met haar dansschool. Lees verder »
Menig leerlinge die in de eerste helft van de 20ste eeuw op de Mariaschool zat, noemt nu nog To Hölscher als iemand die in deze reeks besproken moet worden. Hölscher was in Helmond tussen 1916 en 1953 eerst onderwijzeres aan de Mariaschool en later (vanaf 1931) lerares aardrijkskunde, Engels en Nederlands aan de Nazareth U.L.O. Maar genoemd wordt zij omdat zij een veelgelezen en bekende Helmondse schrijfster is, die in heel Nederland bekend was. Vooral haar kinderboeken worden nog met vreugde herinnerd, zoals de serie De Zandmannetjes. Lees verder »
Rond Carnaval dacht ik: De volgende heldin die ik ga beschrijven is Toos den Bok. Wie lag er nou meer voor de hand tijdens die dagen?!
Maar toen kreeg ik bericht uit Australië dat mijn tante Narrie, ons moeder haar twee jaar jongere zuster naar het ziekenhuis moest omdat er een tumor in haar linker hersenhelft geconstateerd was. Die tumor maakte het haar steeds lastiger om te lopen. Lees verder »
Wat valt u op bij de volgende woorden:
Kleuterleidster, verpleegster, directrice, schrijfster, wethoudster, chauffeuse, vroedvrouw, advocate, onderwijzeres, moeder, biologe, lerares, herbergierster, heldin…?
Ziet u het?! In een oogopslag kunt u dóór deze woorden zien dat het hier gaat om een vrouw die de functie uitoefent of zo u wilt; dat het vrouwen zijn die dit werk doen.
Nu werd er in de afgelopen jaren vaak bezwaar gemaakt tegen een kledingstuk dat vrouwen verhult, een sluier een nikaab of een boerka. Vrouwen werden daardoor onzichtbaar. Wat mij echter is opgevallen, is dat in onze taal zoiets de laatste decennia meer en meerook gebeurd! Vrouwen worden door de taal onzichtbaar gemaakt. Of, vrouwen lijken het noemen niet waard! Enkel de woorden voor mannen worden gebruikt en daar moeten vrouwen zich dan maar onder schikken. Ik vind het van belang voor vrouwen, voor het zelfrespect van vrouwen, dat ook de taal vrouwen zichtbaar maakt en niet versluierd. Immers woorden roepen in een oogopslag beelden op.
Er zijn ook mensen die vinden vrouwen minder (belangrijk) dan mannen. Daarvan afgeleid is de gedachte dat een functiebenaming specifiek voor een vrouw minderwaardig zou zijn. Er zijn vrouwen die zich minder vinden als directrice dan als directeur. (In Utrecht zit zelfs een vrouw die noemt haarzelf daarom ombudsman. Ik zou in dat geval zeggen: doe dan maar iets aan dat je minder voelen en gebruik niet de taal om dat af te wenden, dus de verkeerde woorden om dat te verdoezelen!
De afgelopen tijd werd er aandacht besteed aan Helmondse helden. Ik heb daar op gereageerd en gevraagd: Lees verder »