12reacties

De machteloosheid van een burger

Deze week werd ik om half drie wakker van een ongewoon geluid. Het leek op het gebrom van een elektrische schroevendraaier. Wat raar?! De ochtend bracht opheldering: aan de andere kant van de straat, een kleine honderd meter verderop, was die nacht de complete voorruit van een woning vernield en vervangen door houten panelen. Het zoveelste drama bij deze familie. Nou ja, van een familie of gezin is al lang géén sprake meer. Drie minderjarige kinderen zijn door instanties vorig jaar uit huis geplaatst en de oudste is al tijden weg. De moeder besteedt haar dagen en nachten aan de ontvangst van mannen. Zo genereert ze inkomsten om te voorzien in haar behoefte aan drugs die ze, volgens eigen zeggen, ook verkoopt. Van een vaderfiguur is al jaren niets meer vernomen. De vraag is trouwens: welke vader van welk kind?

De buren aan weerszijden van de woning zijn het slachtoffer van de vrouw die steeds verder in het afvoerputje van de maatschappij glijdt. Zij hebben met lede ogen de verwaarlozing van de jonge kinderen moeten aanzien en het gehuil gehoord als hun moeder weg was, soms tot diep in de nacht. En telkens kwam Jeugdzorg pappen en nathouden, want kinderen kun je nu eenmaal niet zo maar bij de ouder(s) weghalen. Regelmatig zijn de buren wakker geschrokken van ‘bezoekers’ die aan de verkeerde deur belden. Nachten konden ze niet slapen door harde geluiden, gestommel op de trap, geschreeuw en vechtpartijen. Er zijn zelfs schoten gehoord! Soms voelden zij zich niet meer veilig in hun eigen huis.
De woning van de vrouw is inmiddels verwaarloosd. De woningcorporatie heeft al moeten ingrijpen om de vuilnis in en rond het huis op te ruimen. Het heeft weinig zin gehad: achter in de tuin is opnieuw een berg rotzooi ontstaan. De werknemers van een riool- en ontstoppingsbedrijf willen op dit adres niet eens meer binnengaan. Zelfs de muizen en ratten wijken uit naar een beter onderkomen… De politie, die hier kind aan huis is, heeft al eens hennepplanten in beslag genomen.

Het is bijna onvoorstelbaar hoeveel moeite de omgeving van de vrouw in kwestie heeft gedaan om tot een leefbare situatie te komen. Honderd mails, diverse brieven, talloze telefoontjes en apps zijn naar de betrokken instanties gestuurd waaronder de politie. Er zijn gesprekken gevoerd, meerdere bewijzen aangeleverd, getuigen ingeschakeld maar steeds liep de hulpverlening vast op de wetgeving. Althans, dat was het antwoord dat de omgeving kreeg. Of het excuus luidde: “Wij zijn er mee bezig”.

In dezelfde rij, zes deuren verder, is een particuliere woning op grond van drugsproblematiek een jaar lang gesloten. Waarom moet er bij deze huurwoning zo eindeloos lang worden gezocht naar andere middelen om de overlast te beëindigen? Elke keer, elke dag komen de problemen in alle hevigheid terug. Waarom wordt er niet echt ingegrepen? De buren staan machteloos. Het roept frustraties, ongeloof en boosheid op. Hun onzekerheid en constante ergernis over de situatie leidden tot lichamelijke klachten.

De buren voelen zich in de steek gelaten en vinden het onrechtvaardig dat de veroorzaker van al deze ellende keer op keer is geholpen en alle kansen heeft gekregen haar leven te beteren. Voor hen zelf wordt niets gedaan. Zij leven ongewild dag en nacht in spanning. Dat houdt niemand vol! Verhuizen is geen optie. Dat aanbod is hen nooit gedaan. Er is geen andere mogelijkheid dan machteloos afzien en wachten op betere tijden.
De woningcorporatie bracht deze week het goede nieuws dat de vrouw, om een rechtszaak te voorkomen, zelf de huur heeft opgezegd. Nu maar afwachten of ze inderdaad vertrekt. Ze heeft immers al zo vaak zo veel beloofd…