Ik ben jarenlang ambtenaar geweest, ook in Helmond overigens. In die tijd heb ik een behoorlijke olifantenhuid ontwikkeld voor wat betreft berichtgeving in de media. Het was schering en inslag dat ik stukken in de krant las – ook over dossiers waar ikzelf bij betrokken was – die echt kant nog wal raakten. Het heeft even geduurd voordat ik de neiging om de waarheid van de daken te schreeuwen, wist te onderdrukken. Immers, dat was niet mijn taak; dat moest de wethouder maar doen als hij/zij dat nodig vond.

Nu, na al die jaren blijkt er nog niets veranderd. Nog steeds wordt er veel onzin uitgekraamd en worden halve waarheden opgeblazen tot buiten proportionele onzin. Eén voordeel: ik ben nu geen ambtenaar meer en mag dus wel reageren op de lariekoek die ik de revue vaak genoeg zie passeren.

Het is zo gemakkelijk om kritiek te leveren. Om als stuurman aan wal te staan en alles af te keuren wat je ziet gebeuren. Of nog erger: ook datgene afkeuren wat je niet ziet gebeuren. Negatief zijn over zaken waar je geen weet van hebt, die je vermoedt, die je hebt opgevangen in de welbekende wandelgangen. Je gal spuwen over omstandigheden of voorvallen uit een donkergrijs verleden en deze oneigenlijk koppelen aan het heden. Ouwe koeien uit de sloot halen. Afkraken, aan stoelpoten zagen, met de grond gelijk maken, afbranden, persoonlijk beschadigen, onzin als waarheid neerpennen; alsof mensen alleen daar van smullen.

Successen, leuke dingen, vrolijke en tevreden gezichten: daar willen ze niets van weten. Dat is geen nieuws. Daar zitten mensen niet op te wachten. Nee, het moet knallen, het moet pijn doen, het moet tot ergernissen leiden, het moet datgene kapot maken wat met veel pijn en moeite en heel voorzichtig is opgebouwd. Zo werkt het. Dat zijn de ongeschreven wetten.

Triest eigenlijk. Want zo werkt het helemaal niet. De mensen waar ik mee om ga en die ik spreek leven juist wel van de succesjes. Die genieten van tevreden mensen, waarderen de glimlach van een bezoeker, stralen als artiesten hen bedanken voor de goede zorgen. Willen goed doen voor de mensen, hun publiek. En die hebben geen boodschap aan suggestieve vragen, aan een negatieve insteek, aan je baseren op vermoedens, of de kreet van één iemand brengen als de kreet van een hele bevolkingsgroep.

Of het nu komkommertijd is of niet, dat zou niet uit moeten maken. Het gaat om je integriteit. Om wat je wilt overbrengen. Over je boodschap. Wil je mensen volledig informeren of wil je ze slechts deelgenoot maken van je eigen pessimistische kijk op het leven?

Gelukkig weten zij die het moeten weten wel beter.

Wim Strijbosch
Directeur poppodium Lakei

Er staan het komende jaar de nodige interessante dingen op het programma van Lakei. De tendens die we vanaf de zomer van vorig jaar hebben ingezet – namelijk dat we veel meer een podium voor Helmond en omgeving willen zijn dan een landelijk podium – zal in 2011 nog verder vorm worden gegeven. We willen zoveel mogelijk producties welke aansluiten bij de interesses en vraag vanuit Helmond en omliggende gemeenten. Dat betekent dat in principe alles wat ook maar iets te maken heeft met Kunst en Cultuur in brede zin, een podium in Lakei kan krijgen. Lakei is er namelijk niet voor mij maar voor een ieder.

Om die behoefte en interesse van Helmonders zoveel en zo goed mogelijk te kunnen bedienen zoeken wij ook actief samenwerking met partners in onze stad. Dat zijn partijen binnen onze eigen cultuursector (Filmhuis, Annatheater), het onderwijs (ROC Ter AA) maar ook uit de lokale horeca (Muziekcafé). Die samenwerking zoeken wij op vanuit de overtuiging dat die samenwerking goed voor iedereen is, dat het een meerwaarde heeft om dingen samen te doen, omdat ik oprecht geloof in kruisbestuiving van kennis en kunde.

Teleurstellend is het dan ook te moeten constateren dat er ook partijen in onze stad zijn die niet of nauwelijks open staan voor samenwerking. Die niets lijken te voelen voor het gezamenlijk initiëren van projecten, het uitwerken van concepten of het gezamenlijk bedienen van dezelfde doelgroep. Eeuwig zonde vind ik dat. Zien deze organisaties niet dat samenwerking uiteindelijk altijd meer oplevert dan dat het aan inspanning kost? Zien mensen niet dat knelpunten veel minder gaan knellen als je ze met meerdere mensen of partijen aanpakt?

Het komt mij voor dat de partijen die samenwerking tot nu toe – om wat voor reden dan ook – hebben vermeden, het nog moeilijk gaan krijgen in de toekomst. De bezuinigingen in de zorg, binnen welzijn, in het onderwijs en in de cultuursector nopen partijen uiteindelijk om meer samen te werken. En als je dat tot nu toe niet hebt gedaan vanuit overtuiging of vanuit de inhoud, mag je straks op hangende pootjes gaan vragen bij organisaties of je toch aub met hen mee mag doen. Of je mee mag doen met het uitvoeren van een project of met het uitwerken van een idee. Dan is het voor hen te hopen dat de reeds samenwerkende organisaties minder arrogant en meer respectvol zullen reageren dan dat ze zelf nu doen.

Wim Strijbosch
Directeur poppodium Lakei

2010 zit er bijna op. Nog enkele dagen en dan zit dus ook het eerste jaar voor Poppodium Lakei erop. Dat betekent dat we terug gaan blikken. Wat heeft dit eerste jaar ons gebracht. Eén woord omschrijft dit eerste jaar voor mij het beste. Leerzaam. Het was een leerzaam jaar.

Zoals de gemeente ons had verzocht, hebben we het eerste jaar breed ingestoken. Breed in de zin van veel verschillende muziekstromingen. En zo kon het gebeuren dat dit jaar hiphop werd afgewisseld met folk en death metal met techno. En alles wat er tussen zit. Nu terugblikkend kan (voorzichtig!) geconcludeerd worden dat die brede insteek inzicht heeft gegeven over waar Helmond wel en niet voor warm loopt. Met die wetenschap kunnen wij weer verder.

Persoonlijk denk ik dat we ons het eerste half jaar misschien wel teveel op landelijk niveau als poppodium hebben willen profileren. Binnen zo kort mogelijke tijd onszelf laten zien in de wereld van de popmuziek (lees: de Randstad). Op dat moment was dat een logische insteek. Nadat ik in de zomer in dienst ben gekomen van Lakei, heb ik vooral ingestoken op profilering van Lakei in Helmond (en omgeving). We moeten eerst op het netvlies van de Helmonders komen staan, dan kunnen we van daaruit de olievlek groter later worden naar de regio, vervolgens naar heel Brabant en Limburg, etc. Een omkering van het traject zoals dat het eerste half jaar werd gelopen dus eigenlijk. Zonder mezelf daarbij op de schouders te willen kloppen, kun je zien dat met name de laatste maanden Lakei meer in het nieuws is, samenwerkt met verschillende partijen (van Muziekcafé tot ROC Ter AA) én meer bezoekers trekt. Dat geeft hoop voor de toekomst. Met die wetenschap kunnen wij verder.

Wat ik vooral ook enorm waardeer zijn de initiatieven vanuit de (Helmondse) bevolking zelf. In samenwerking met een aantal Helmondse acts werd een prima festival in elkaar gezet (Nevelpop), in samenwerking met de SWH en met B-Jam werd in Lakei een internationale breakdance-wedstrijd gehouden, met een fanatieke computer/twitter wizard werd het Twitterfestival in Lakei georganiseerd en met een oud-wethouder uit Venray kon Lakei een succesvol Progrock-festival aanbieden. En we zijn op dat moment ook alweer met verschillende mensen in gesprek voor soortgelijke initiatieven voor 2011. Helemaal goed. Met de wetenschap dat er zoveel inspiratie en organisatietalent in Helmond aanwezig is, kunnen we verder.

2011 wordt ongetwijfeld een mooi jaar. Ik wens ook u en de uwen een fantastisch, gezond, gelukkig en muzikaal 2011 toe.

Wim Strijbosch
Directeur poppodium Lakei

Als directeur van Lakei – een Helmondse culturele instelling – heb ik natuurlijk weinig sympathie voor de exorbitante bezuinigingen welke het nieuwe kabinet in petto heeft voor de kunst en cultuursector. Aan de andere kant vind ik het niet meer dan normaal dat ook de cultuursector haar steentje bijdraagt als het gaat om het brengen van financiële offers. Ik heb de afgelopen jaren zowel de welzijnssector als de zorg (na de invoering van de Wmo) offers zien brengen. Deze verzakelijking kwam overigens ook al vanuit deze sectoren zelf; de welzijnssector bijvoorbeeld zag in dat fusies van organisaties ervoor zorgen dat deze organisaties uiteindelijk sterker werden. Hetzelfde geldt voor de zorg: er werden nieuwe methodieken ontwikkeld die de kosten sterk reduceerden. De cultuursector kan hier nog wel wat van leren. De verzakelijking heeft slechts ten dele haar intrede gedaan binnen de wereld van de kunsten. Van synergie door samenwerking wordt maar mondjesmaat gebruik gemaakt; men is heel sterk in zichzelf gekeerd. Het geldt overigens ook niet alleen voor de culturele organisaties, maar zeker ook voor de 'kunstenaars', de uitvoerenden binnen kunst en cultuur. Sommigen lijken niet te beseffen dat we anno 2010 in een crisis leven. Als dat besef er namelijk wel zou zijn, zou een band dan nog steeds vragen om 'versgemaakte salsa van aubergine, paprika, tomaat (geen gezeefde) en nacho cheese tortilla chips (geen B-merk)'?
U zou eens moeten weten wat bands aan cateringeisen durven te vragen. Eisen die totaal niets te maken hebben met de dienst (het verzorgen van een muzikaal optreden) wordt geleverd. Nee, De Dijk wil geen gewone witte wijn, dat moet een Chardonnay zijn, uit de meest geprezen streken van de Bourgogne, met een voorkeur voor het jaar 2006. En nee, wij drinken geen blikjes bier, wij drinken slechts flesjes. En meneer Strijbosch van Lakei, wij hadden gevraagd om 21 broodjes met zalm en roomkaas (kaas en ham wordt niet geaccepteerd), maar ik tel er slechts 20. Verder had ik ook aangegeven een kaasplankje te willen en een fles Kahlua. En nee, wij gaan niet slapen in Hotel Lambert, want die hebben geen ster. Op deze manier draait de sector zichzelf de nek om. Wanneer komen bands van die roze wolk af en gaan ze zich als normale mensen gedragen? Laat ik u dit zeggen: Lakei doet niet mee aan deze flauwekul. Wij hebben het beleid dat wij geen contract meer tekenen, alvorens we de cateringeisen etc. hebben gezien. Zijn die buitensporig of onzinnig, dan komen ze er bij ons niet in. Want laten we wel gewoon normaal tegen elkaar blijven doen: podia hebben bands nodig, maar het omgekeerde geldt evenzeer. Dus laten we binnen onze eigen sector ook vooral naar elkaar gaan schreeuwen: blijf normaal doen (muzikanten en hun managers) en zoek elkaar eens wat vaker op (culturele organisaties).

Wim Strijbosch
Directeur poppodium Lakei

Dit jaar gaat Wim Strijbosch, directeur van poppodium Lakei, 3 keer een column op de weblog verzorgen. Vandaag zijn eerste.

Ik ben een Helmonder. Geboren en getogen. Een echte dus. En om eerlijk te zijn: ik heb het nooit onder stoelen of banken gestoken; ik ben er trots op. Kent u dat gevoel ook? Een lastig te omschrijven gevoel, want wat is het nou precies waar je trots op bent? Gaat je bloed sneller stromen als je over de Traverse rijdt en het kasteel ziet? Of word je warm van binnen als je vanuit Weert of Veghel komend langs het kanaal rijdt en de eerste bordjes ‘Helmond’ weer ziet? Krijg je soms een gevoel van weemoed als je Wilfred Bouma ziet schitteren bij PSV? Nee, dat is het eigenlijk niet. Het is een gevoel van binnen wat je niet kunt definiëren. En je moet wel Helmonder zijn om het te kunnen voelen. Tot zover mijn inleiding.

Dit intro dient als opstap naar de vraag die ik me deze week meerdere malen stelde. Wat wil de Helmonder, wat voelt hij, waar is hij trots op? Wat onderscheidt hem van – bijvoorbeeld – de Eindhovenaar? Wat interesseert hem? Lastige vragen, vindt u ook niet? Ik heb me die vragen gesteld in mijn hoedanigheid als directeur van poppodium Lakei: wat moeten wij programmeren om Helmonders over de vloer te krijgen? Ik kan me voorstellen dat mensen van het Speelhuis, Filmhuis, Pathé, Annatheater, etc. zich deze vragen ook stellen. Want je kunt voor je eigen gevoel wel een geweldig , artistiek verantwoord programma in elkaar gedraaid hebben, uiteindelijk bepaalt de Helmonder of je programma inderdaad goed is. Dus je moet jezelf de voorgaande vragen stellen vóórdat je je programma dichtmetselt.

Daar zijn we nu hard mee bezig. Wij zijn geen Effenaar die ogenschijnlijk moeiteloos binnen kunnen halen wie ze willen. Wij moeten veel meer gericht op zoek naar díe acts waar Helmond naar vraagt. Helmonders willen plezier hebben, een ongecompliceerd avondje uit. Je maakt ze blij wanneer ze zichzelf kunnen zijn, een plek waar ze zich thuis voelen. Lakei probeert om die plek te creëren, de plek waar de Helmonder zich én thuisvoelt én kan genieten van muziek. Dus roept u maar, waar komt u graag naar kijken en luisteren; bij welk concert mag ik u begroeten?

Wim Strijbosch
Directeur poppodium Lakei