De weblog van Helmond

Toen ik eind jaren zeventig terugkwam in Helmond, na mijn studie geschiedenis in Nijmegen, was het wat troosteloos hier: de naweeën van de teruggang van de plaatselijke industrie had alom zichtbare sporen én gaten gelaten. Wat industrieel erfgoed (al was dat begrip toen amper bekend)? Slopen die meuk, weg met die tekenen van ons ‘zwarte’ (excuus voor dit taalgebruik) verleden. En daarmee verdween toch ook een groot deel van ons verleden, fraai en minder fraai. Lees verder »

Helmonders hebben al eeuwenlang iets met de natuur. Niet alleen hebben nu nog velen groene vingers (hoewel dat niet altijd aan de voortuinen is af te zien), men heeft in het algemeen ook iets met de levende have. Zoals bekend zijn we grote kattenknuffelaars. Dat in het verleden door onze voorouders niet altijd zachtzinnig met deze dieren werd omgegaan, past in de wat ruwere – meer natuurlijke – omgang met deze viervoeters. Raar maar waar: naast katten zijn hun natuurlijke prooien, de vuggelkus, de grootste liefhebberij van de Helmonder. Lees verder »

De afgelopen tijden was ik regelmatig in Maarssen te vinden. Om de eenvoudige reden dat een van onze dochters daar met haar gezin woont. Met het dorp Maarssen is weinig mis. Het heeft behalve een fantastische kinderboerderij een aardige historische bebouwing langs de Vecht. Maar geen bijzondere of oude dorpskern. Ook de Heilig Hartkerk, de parochiekerk van Maarssen centrum, hier is geen echt bijzonder bouwwerk, hoewel rijksmonument. Wat haar in mijn ogen bijzonder maakt is een plaquette die herinnert aan een van pastoors van deze kerk: Alphons Ariëns (1860-1928).
Lees verder »

Bij de opkomst van de arbeidersbeweging rond 1900 gingen ook de werkgevers zich organiseren. In Nederland gebeurde dat in aparte organisaties voor katholieke, neutrale en zo meer. Eerst verenigden werkgevers zich lokaal maar al spoedig ontstonden landelijke verbanden. Ook toen al kwam er vervolgens georganiseerd overleg tussen de arbeiders- en werkgeversorganisaties wat bewijst dat het poldermodel al heel oud is. Dat georganiseerd overleg geschiedde uiteraard ook volgens de scheidslijnen van de ideële richting van de organisaties. Zo kwam er in 1925 een Raad van Overleg, een contactorgaan tussen het R.K. Werkliedenverbond in Nederland en de Algemeene R.K. Werkgeversvereeniging. Maar dat overleg verliep niet bepaald in harmonie, laat staan naastenliefde. Nauwelijks was de Raad goed en wel in functie, toen zich een scherp incident voordeed met Helmond als bron dat tot een opzienbarende openbare kwestie uitgroeide. Lees verder »

Rokende fabrieksschoorstenen als een teken van welvaart en gezonde activiteit? Het is al lang geleden dat dergelijke rookpluimen als uiterlijk teken van bedrijvigheid werden gewaardeerd. Want al gauw na de introductie van de stoomkracht en de bijbehorende rookontwikkeling, begin 19e eeuw, werden aan de schoorsteen eisen gesteld om de overlast van verbrandingsdeeltjes en de geur- en rookhinder te beperken. Door met name hogere schoorstenen verplicht te stellen, hoopte de overheid de overlast voor de omwonenden terug te dringen. Lees verder »

Wij staan weer aan de vooravond van de jaarlijkse dodenherdenking en van de bevrijding van de enige militaire bezetting die Nederland de afgelopen twee eeuwen heeft meegemaakt. Een bezetting en oorlog, nu al weer 75 jaar geleden, die tot de laatste dagen toe volop doden tot gevolg had. Mensen, soms ver van huis, haard en gezin… Lees verder »

Mijn opa, voor de oudere Mierlonaren nog bekend als ‘mister van Bussel’, werd in 1927 vanuit Olland (bij Sint Oedenrode) benoemd tot het eerste hoofd der R.K. lagere jongensschool te Mierlo. Voor wie het begrip lagere school niet meer kent: deze vorm van onderwijs omvatte wat nu de groepen 3 tot en met 8 van de basisschool zijn. Zijn voorganger, Knaapen, was hoofd van een openbare school en zag blijkbaar de omzetting in een bijzondere school niet zitten, evenmin als de rest van de leerkrachten. Knaapen vertrok naar Nederlands-Indië (het huidige Indonesië), de overige onderwijzers kwamen op wachtgeld. Zowat tegelijkertijd vertrok ook zijn naaste collega, het hoofd der openbare jongensschool te Mierlo-Hout, zij het met onbekende bestemming. Lees verder »

Dat het stedeke Helmond zo rond 1500 wel degelijk iets voorstelde wordt ons tijdens het Gasseljaar goed duidelijk gemaakt. Onze stad, aan de rand van het hertogdom Brabant gelegen, was wel degelijk een onderdeel van een wijdvertakt politiek, economisch en cultureel netwerk. Zo kwam onze Lucas, mogen we aannemen, vanuit Helmond in dé centra van toen, Antwerpen en Brussel, terecht. Lees verder »

Het klinkt altijd aardig, twee woorden achtereen met dezelfde beginletters, zoals bij veel titels van Suske & Wiske. En in dit bovenstaand geval is het natuurlijk toch ook een woordencombinatie die wel iets met elkaar verband houdt. Helmonders staan toch al lang bekend om hun groene vingers en hun creatief ondernemerschap die bij de teelt van dit gewas hoort. Hard bewijs heb ik niet maar wellicht is de groene teelt mede gebaseerd op een lange traditie en ervaring met de hennepplant. Lees verder »

Het is in onze tijden met een opkomst van minder dan helft van de stemgerechtigden soms moeilijk voor te stellen dat een paar generaties eerder onze voorouders streden voor algemeen kiesrecht. Met het Koninkrijk der Nederlanden (circa 1814) en ondanks een herziene grondwet in 1848 hadden we in Nederland nog lang niet van het stadium van een volksdemocratie bereikt. Zo hadden alleen volwassen mannen kiesrecht en dan nog maar een zeer beperkt, welgesteld deel. Dat verbeterde eind 19e eeuw wel wat, maar voor Jan met de Pet én alle vrouwen bestond begin 20ste eeuw geen mogelijkheid om zijn of haar stem te laten horen en uitbrengen, laat staan om zelf op te treden als volksvertegenwoordiger of -vertegenwoordigster. Actiegroepen lieten luid de roep om algemeen kiesrecht horen, in het bijzonder voor vrouwenkiesrecht zoals de in 1894 opgerichte Vereeniging voor Vrouwenkiesrecht. Lees verder »

Sinds het spraakmakende optreden van Tommy Wieringa in hét grootste Literair Café van Nederland, Helmond dus, mag ik het begrip antroposofie wel bekend onder de lezers van de weblog veronderstellen. Wat antroposofie nu precies inhoudt kan ik u niet zeggen & schrijven, daarover is een hele bibliotheek vol geschreven. Vrij vertaald betekent antroposofie de wijsheid van het menselijk bestaan, dus dat is wel erg veelomvattend. De antroposofie als beweging en instelling is natuurlijk verbonden met de grondlegger, de Oostenrijker Rudolf Steiner (1861-1925). Ik mag u verklappen dat twee van onze drie dochters op de antroposofische middelbare school te Eindhoven, het huidige Novalis College, hebben gezeten en ze zijn daar naar mijn stellige indruk niet slechter vandaan gekomen. Maar nu de link tussen antroposofie en Helmond: die associatie ligt nu niet bepaald voor de hand. Lees verder »

Cas? Nee ik heb het niet over het Centraal Antenne Systeem dat inmiddels ook al lang tot het verleden behoort. Een andere afkorting dan? Of gewoon de voornaam van? Zeker, en wel die van een van de beroemdste naoorlogse fotografen in Nederland. Fotograferen deed Cas Oorthuys (1908-1975) er in het begin van zijn werkzame leven bij, naast onder meer zijn ontwerpwerk. Maar vanaf de jaren veertig legde hij zich erop toe. Eerst legde Oorthuys het bezette Nederland en vervolgens de wederopbouw vast in zwart-wit. Zijn fotowerk vond wijde verbreding. En al gauw ging Oorthuys de wereld rond met zijn camera, Nederland bleef daarbij zijn thuisbasis. Zijn nalatenschap omvat een half miljoen foto’s en enkele tientallen boeken die op zijn foto’s zijn gebaseerd, inclusief een enkele uitgave die hij zelf samenstelde. Lees verder »

Precies een eeuw geleden, op 12 juli 1918, overleed op 59-jarige leeftijd na een operatie te Amsterdam jonkheer Carel Frederik ofwel Karel Wesselman, de laatste mannelijke bewoner van het kasteel. De jonkheer werd bijgezet op het eigen grafeiland van de familie in de Warande. Drie jaar na zijn dood verliet de douairière, zijn weduwe Anna de Jonge van Zwijnsbergen, het kasteel, na verkoop hiervan en het omringende park aan de gemeente Helmond. Hierover was haar man al sinds 1914 in gesprek geweest met de gemeente. Zeven jaar na het kasteel met tuinen etc. zou ook nog de overdracht  volgen van hun buitengebied, het bospark de Warande en de wegen die erheen leidden zoals de Warandelaan. Lees verder »

In mijn jongensjaren, zo rond 1960, was er maar – voor zover mij bekend – één protestantse jongen in onze buurt. Hoe we het wisten: ik weet het bij een en dezelfde god niet, maar we wisten waar hij woonde en hoe hij heette. Verder hadden we amper contact. Die jongen van Dijkshoorn zat natuurlijk niet bij ons op de katholieke Antoniusschool. Misschien heb ik hem eens gezien op een verjaarsdagsfeestje bij hun buren, de familie Van den Boogaard, waarvan de vader bij hetzelfde bedrijf werkte als vader Dijkshoorn, de Hatéma. We leefden in twee aparte werelden en hoewel de nieuwe Protestantse kerk bij ons in de buurt stond: we kwamen er niet. Wel had ik een bescheiden voorstelling van het geloofsleven daar: een kale bedoening. Lees verder »

Zes jaar achtereen betekende het voorjaar in het huisje van de familie Meulendijks-Van der Kuijlen in de Botersteeg geen blijde lentebode maar een tijd van koortsachtige activiteit. Vader Meulendijks – van wie sinds begin 1943 geen levensteken meer was vernomen – zou dan terugkeren, de woning moest op orde zijn. Zijn terugkomst in dat jaargetijde was althans de stellige voorspelling geweest van de bekende Brabantse illusionist Winando aan moeder Meulendijks bij zijn optreden in Helmond eind oktober 1945. Illusie en hoop wonnen het bij haar van de rauwe realiteit. Lees verder »

Het lijkt al zo lang geleden: (over)volle kerken, pastoors die van de kansel mededeelden welke bijdragen van de boeren en andere parochianen op de pastorie verwacht werden, gelovigen die braaf in de rij wachtten op vergeving of de biecht. We maken ons soms zorgen over de macht van de moskee. Binnen de katholieke kring was er lange tijd amper of geen kritiek vanuit de beminde gelovigen. Terwijl de koeionering van de katholieken door hun geestelijke leiders soms behoorlijk fundamentalistische trekjes kende. Die overheersing van het dagelijkse leven van de katholieke kudde door hun herders kent een lange ontwikkelingsgeschiedenis. Van wieg (en nog daarvoor, de conceptie) tot aan het graf strekte de invloed van de kerk zich gedurende ongeveer een eeuw (ca 1870-1970) steeds vergaander uit over de beminde gelovigen. Lees verder »

Uw stadshistoricus behoort inmiddels tot de ‘grijze golf’, senior dus. Maar wel van de na-oorlogse generatie. Toch blijkbaar voor velen een gedenkwaardige scheidslijn: van voor of na de oorlog. En die vooroorlogse generatie begint ons natuurlijk (en dan in de letterlijke zin) steeds meer te ontvallen. Een gat in ons collectief geheugen dreigt, een gat dat niet zomaar opgevuld kan worden. Een spreekbeurt in de klas van iemand die er zelf bij is geweest, geeft in de regel toch wat meer beleving dan een internetfilmpje. De getuigenissen van oorlog en bezetting zijn gelukkig al op talloze wijzen vastgelegd, maar nu er nog ‘ervaringsdeskundigen’ of naaste nabestaanden in ons midden zijn, moeten we de gelegenheid benutten om hen als bron uit te putten. Lees verder »