Helga over parkeren bij het Elkerliek

Het is niet alleen te lezen hier (maandag 4 juli) op de Weblog maar ook in de Traverse van woensdag 6 juli jl. las ik iets over het parkeerverbod rond het Elkerliek ziekenhuis.
Omdat ik er vaak met mijn 94 jarige moeder moet zijn voor allerlei controle’s weet ik daar alles van. Een bezoek aan dit ziekenhuis in Helmond is op zijn zachtst gezegd een ramp, zeker als je moet rondzeulen met een oude vrouw in een rolstoel. De parkeerplaatsen voor en achter de deur staan meestal vol en vaak moet je lang rondrijden voordat je eindelijk een plaatsje kunt bemachtigen. Ja, u leest het goed ‘bemachtigen’ want het is een heel gevecht met de andere bezoekers die ook radeloos op zoek zijn. Naar de parkeergarage is ook een optie maar ook een verrekte end lopen met een rolstoel, zeker ’s winters in de sneeuw of de regen. Dat gehobbel met je zieke vader of moeder in een rolstoel is voor degene die erachter loopt ook niet bepaald leuk te noemen. Ten einde raad ben ik dus ook vaak in een zijstraat gaan staan. Dan heb ik twee opties: Of ik zet het ouwe mensje eerst af bij de deur, dus moeders in de rolstoel planten, naar binnen rijden ergens in de hal zetten, vervolgens terug in de auto stappen en ergens in een zijstraat gaan staan. Daarbij het mensje achterlaten voor een minuut of 10. En optie twee is: Eérst in een zijstraat gaan staan, rolstoel uitladen, mams erin zetten in de regen of de sneeuw, auto afsluiten en het hele end dan maar duwen over de stoepklinkers, de drukke weg oversteken etc. om dan eindelijk met een verkleumde bejaarde het ziekenhuis in te kunnen rijden. Fijn ziekenhuis hebben we. Vooral ook voor de mensen die er heel vaak moeten zijn, dan lopen die parkeerkosten flink op.
Nee dan Deurne, daar is alles perfect, je kunt vlak voor de deur parkeren wat ook nog eens geheel GRATIS is. Ja, u leest het goed GRATIS. Als je daar binnenstapt kun je meteen linksaf een kopje koffie pakken, ook geheel gratis. Niet dat alles zomaar gratis hoeft te zijn maar ik vind de manier waarop Helmond met zijn zieken en ouderen omgaat beneden alle waardigheid. Mensen die ziek zijn gaan niet voor hun plezier naar een ziekenhuis en moeten na alle hindernissen die ik zojuist heb beschreven ook nog eens vet betalen voor dat uurtje op een parkeerplaats. Betalen dus voor de ellende die je hebt want ziek zijn is iets waar niemand iets aan kan doen. De nieuwe parkeerplaats is prachtig aangelegd met brede rijstroken en stoepen maar er is veel minder plaats dan vroeger op die oude vertrouwde parkeerplaats, ook al was die dan niet zo mooi. Daar heeft iemand die ziek is geen boodschap aan, die wil zo snel mogelijk naar binnen zonder al te veel poespas. En wat heeft men nu bedacht? Juist, een parkeerverbod in de omringende straten. Natuurlijk begrijp ik dat die bewoners er ziek van worden als ze niet voor hun eigen deur kunnen staan maar om het nu zo op te lossen. Met deze maatregelen van de gemeente zijn ze ook niet blij. Ik vind het heel erg HEBBERIG van de gemeente om zelfs zieke mensen op deze manier te dwingen om te betalen. Ik maak gewoon in de toekomst al mijn afspraken in Deurne, komop Helmonders doe dat voortaan ook en negeer het Helmonds Elkerliek. Want hier wordt, van al het gedoe, ELKER ZIEK.
Helga Vlaar








Ik ben jarenlang ambtenaar geweest, ook in Helmond overigens. In die tijd heb ik een behoorlijke olifantenhuid ontwikkeld voor wat betreft berichtgeving in de media. Het was schering en inslag dat ik stukken in de krant las – ook over dossiers waar ikzelf bij betrokken was – die echt kant nog wal raakten. Het heeft even geduurd voordat ik de neiging om de waarheid van de daken te schreeuwen, wist te onderdrukken. Immers, dat was niet mijn taak; dat moest de wethouder maar doen als hij/zij dat nodig vond.

Helmond Sport doet het sportief gezien al jaren fantastisch, met op dit moment een prachtige notering in de top van de ranglijst. Wie weet wat er nog meer in zit dit jaar. Met een 12e – 14e plaats als het gaat om de begroting in de Jupiler League is dit niet alleen een mooi, maar ook een uitzonderlijk goed sportief resultaat.





Huren bij Wocom, géén pretje voor de bewoners van Residentie Buytenhaeghe aan het Wethouder van Deutekomplein. 
Wat ik vooral ook enorm waardeer zijn de initiatieven vanuit de (Helmondse) bevolking zelf. In samenwerking met een aantal Helmondse acts werd een prima festival in elkaar gezet (Nevelpop), in samenwerking met de SWH en met B-Jam werd in Lakei een internationale breakdance-wedstrijd gehouden, met een fanatieke computer/twitter wizard werd het Twitterfestival in Lakei georganiseerd en met een oud-wethouder uit Venray kon Lakei een succesvol Progrock-festival aanbieden. En we zijn op dat moment ook alweer met verschillende mensen in gesprek voor soortgelijke initiatieven voor 2011. Helemaal goed. Met de wetenschap dat er zoveel inspiratie en organisatietalent in Helmond aanwezig is, kunnen we verder.


U zou eens moeten weten wat bands aan cateringeisen durven te vragen. Eisen die totaal niets te maken hebben met de dienst (het verzorgen van een muzikaal optreden) wordt geleverd. Nee, De Dijk wil geen gewone witte wijn, dat moet een Chardonnay zijn, uit de meest geprezen streken van de Bourgogne, met een voorkeur voor het jaar 2006. En nee, wij drinken geen blikjes bier, wij drinken slechts flesjes. En meneer Strijbosch van Lakei, wij hadden gevraagd om 21 broodjes met zalm en roomkaas (kaas en ham wordt niet geaccepteerd), maar ik tel er slechts 20. Verder had ik ook aangegeven een kaasplankje te willen en een fles Kahlua. En nee, wij gaan niet slapen in Hotel Lambert, want die hebben geen ster. Op deze manier draait de sector zichzelf de nek om. Wanneer komen bands van die roze wolk af en gaan ze zich als normale mensen gedragen? Laat ik u dit zeggen: Lakei doet niet mee aan deze flauwekul. Wij hebben het beleid dat wij geen contract meer tekenen, alvorens we de cateringeisen etc. hebben gezien. Zijn die buitensporig of onzinnig, dan komen ze er bij ons niet in. Want laten we wel gewoon normaal tegen elkaar blijven doen: podia hebben bands nodig, maar het omgekeerde geldt evenzeer. Dus laten we binnen onze eigen sector ook vooral naar elkaar gaan schreeuwen: blijf normaal doen (muzikanten en hun managers) en zoek elkaar eens wat vaker op (culturele organisaties).
