Mijn tante is een eindje de zeventig jaar gepasseerd. Dat wil zeggen dat ze, voordat ze haar rijbewijs mag verlengen, een medische keuring dient te ondergaan. Goede actie, zou je denken.
Vroeger waarschuwde de gemeente dat je rond de vacatieperiode vooral geen nieuw rijbewijs of paspoort aan moest vragen, want dat kon wel eens lang gaan duren. Dat probleem is gelukkig opgelost. Maar niet voor de ouderen onder ons.
Want wat blijkt?
Welgemoed belt mijn tante een paar maanden geleden een huisarts voor zo een keuring. Die heeft geen tijd. Nummer twee zegt dat ze in de vakantie nooit keuringen doen. En bij nummer drie is het ook nul op het rekest.
Ergens vertellen gemeente en CBR wel dat je tijdig je verlening moet aanvragen. Maar hoe lang ’tijdig’ is, staat nergens. En dat dit in een vakantieperiode vrijwel onmogelijk blijkt, al helemaal niet.
Tante kreeg uiteindelijk toch een huisarts aan de lijn die een afspraak wilde maken. Voor over zes weken of daaromtrent. Ze zat dus minstens een maand zonder geldig rijbewijs.
Het zou heel wat duidelijker zijn als de gemeente Helmond of de gezamenlijke huisartsen toch maar eens gaan waarschuwen dat een medische keuring voor het rijbewijs erg lang kan duren.
Na die zes weken wachttijd is tante naar de dokter geweest. Helaas, ze liet haar bril thuis liggen en kon dus de leestest niet doen. Niks even terugkomen. Nee, nieuwe afspraak maken, opnieuw in de wachtrij en opnieuw betalen.
Als klap op de vuurpijl staat in de stadswinkel een automaat om pasfoto’s te maken. Ook goede service denk je dan. Helaas: tot drie keer toe werd de foto door de dame achter de balie afgekeurd. Tante is uiteindelijk maar naar een echte fotograaf gegaan.
Intussen heeft ze weer een geldig rijbewijs, na enkele maanden zonder zitten. Over vijf jaar is ze weer aan de beurt voor een keuring…

Was getekend,

Op een van de laatste zomerse avonden van dit jaar zat ik op een geïmproviseerd terras bij het Filmhuis. Om mij heen een stuk of twintig bezoekers en de ook rokende barman. Het Filmhuis zelf was leeg. Dat krijg je met zo een dwaas rookverbod.
Wachtend op een drankje keek ik het Boscotondoplein (pardon: F.J. van Thielpark) eens rond. Wat een doodse en nu ook donkere bedoening. Dit warm kloppende hart van Helmond, tussen bestuursgebouw en museum, zou het hoogtepunt van het dorpscentrum moeten zijn. In werkelijkheid is het een zee van fietsen, hier en daar wat licht achter een raam en – verloren tussen blinde donkere muren, metalen bomen en een half verlichte fontein – wat mensen.
In een echte stad zou dit plein al lang in bezit genomen zijn door terrasjes, slimme entrepreneurs met een koffiekraam, broodjesverkopers of voor mijn part een souvenirshop. In een echte stad zou dit plein stralen van licht, geluid, beweging en mensen.
Net om de hoek staat café Boscotondo al zeker twee jaar leeg. Voor de rest komt de enige levendigheid van de bioscoop.
Er zijn meer van die rare plaatsen in Helmond. Het Stationsplein met winkeltjes die aanvankelijk ook voor horeca bedoeld waren. Nu zit er een uitzendbureau, de vrijwilligerscentrale en automatiseringsbedrijven. Bepaald niet iets wat leven brengt in de stad. Datzelfde kan gezegd worden van het voorheen Bavaria House. Ook bedoeld om Helmond op te stoten in de vaart der volkeren.
Een eerste advies aan onze bestuurderen is dus: kijk eens verder dan alleen Markt, Steenweg en Havenplein.
Voor het Van Thielpark heb ik ook wel een idee: het museum staat er nu ’s avonds donker en doods bij, de doorgang bij de blinde zijmuur van het Filmhuis is bijna angstaanjagend. Terwijl de trommel (het ’torentje’) van het museum zo een mooie plek zou zijn voor licht of zelfs een vuurtoren in de geest van de Eiffeltoren in Parijs.
Bij geruchte heb ik trouwens gehoord dat het Filmhuis best een annex met een echt terras (rokersruimte!) en meer licht wil maken. Maar dat zal van de duur betaalde architect wel niet mogen. Maar wat meer licht en leven, dat moet toch minstens kunnen?

Was getekend,