Kerststallen moeten met prikkeldraad en alarmsystemen beveiligd worden. Kerstbomen blijven de onderste drie meter kaal om vernieling en diefstal te voorkomen. In het frietkot staat een bewaker om trubbels te voorkomen. Niet zo raar, want jonge meisjes gaan in bendeverband op stap om iemand te overvallen. Zomaar, voor de kick.
“Wat een tijden, wat een zeden,” verzuchtte Cicero al. Ondergetekende kan zich daar alleen maar bij aansluiten. Ik ben dan ook blij dat dit weblog aandacht schenkt aan vernielingen aan have en goed. Want volgens mij loopt het wel heel erg behoorlijk de spuigaten uit. Beelden worden onthoofd, in stukken gezaagd, gestolen of ‘gewoon’ vernield. Dakgoten, regenpijpen en bouwterreinen zijn niet veilig, hoogspanningsleidingen van treinen worden gesloopt en zelf kabels voor verkeerslichten zijn een prooi voor dieven. Mijn broek zakte echter pas echt af, toen ik las dat uit een kerkje de orgelpijpen uit het orgel zijn gestolen. In Oostenrijk weliswaar, maar ook op andere plaatsen gebeuren dit soort dingen. Diefstal uit kerken en musea is al langere tijd populair.
Ordinaire metalen als koper, tin, zink en brons zijn voor een bepaalde groep mensen kennelijk goud waard. Ook in Helmond, waar we een hele poos met een paar onthoofde beelden zaten.
Ik weet niet wat ik het ergste vind: mensen die uit pure vernielzucht zaken beschadigen of dieven die uit zuiver gewin onherstelbare zaken vernietigen, het leven van mensen in gevaar brengen en de maatschappij schade toebrengen.
We kunnen wel doen of alleen de Taliban er dat soort praktijken op na houdt, maar ons land gaat er trots op een van de voorlopers van de beeldenstorm te zijn. Hoe ideologisch fout beide zaken ook zijn, voor een aantal mensen is vernielen kennelijk een hobby. Moeten we daarvoor verzachtende omstandigheden gaan zoeken; een slechte jeugd, verveling of gebrek aan geld?
Wat mij betreft niet: zwaar, heel zwaar straffen die idioten. Dat geldt trouwens ook voor de gekken die er een sport van maken stenen, balken of fietsen van viaducten op voorbijgangers of auto’s te gooien.
Over de zieke geesten die uit ik weet niet wat voor motieven dieren afslachten wil ik het niet eens hebben. Die zijn nog drie keer erger en mogen van mij naar een heropvoedingskamp of erger…
Met dat in het achterhoofd, is het maar weer afwachten wat voor ellende de komende jaarwisseling gaat opleveren.

Was getekend,

“’t Speelhuis, de kunst van het genieten,” staat op de muur van theatercafé Blom & Sanders in ons theater. Een aardige kreet maar waarschijnlijk onbedoeld ook zwaar ironisch. Want het is inderdaad een hele kunst om daar te genieten.
Dan heb ik het niet over de kwaliteit van de voorstellingen. En zelfs niet over de kwaliteit van eten en drinken en al helemaal niet over de inzet van het personeel. Daar is allemaal niets op aan te merken. Waar ik wel heel wat op aan te merken heb, is het feit dat ons Speelhuis zo ontoegankelijk is. Ja, een kaartje kan ik kopen bij de altijd behulpzame mensen van de kassa. Maar eens binnen lopen voor een kopje koffie of een glaasje of hapje van het een of ander kan helaas niet. Het café is al jaren alleen open na een voorstelling. En dan komt ook al vrij spoedig het moment dat de jassen uit de garderobe gehaald worden en de paar mensen die blijven zitten zich uitgenodigd voelen te vertrekken.
Afgelopen zomer stond een tentoonstelling over Piet Blom in ’t Speelhuis. Hoe vaak ik daarvoor niet aan een gesloten deur gestaan heb! En als ik gasten van buiten de stad krijg, laat ik ze graag ’t Speelhuis zien. De buitenkant dan, want binnen lopen is er meestal niet meer bij.
Zo heeft architect Piet Blom het allemaal nooit bedoeld. ’t Speelhuis zou een centrum van de stad moeten worden, het hart van de wijk moeten zijn. En inderdaad heeft de eerste paar jaar een exploitant de zaak kunnen runnen. Hij moest het echter opgeven vanwege een te hoge pachtprijs. Sindsdien is de tent voortdurend gesloten. Even een kopje koffie na de markt of opwarmen van een koude winkelexpeditie is er niet meer bij. Ik vind dat typisch Helmonds: goede ideeën, matige uitvoering, slecht beheer.
Met het vertrek van het Kunstencentrum (Giko) is het alleen nog maar doodser geworden. Het cateringbedrijf dat was ingehuurd, mag alleen nog voor grote optredens komen. Normale avonden doet ’t Speelhuis nu met eigen personeel. Daarvoor is het eigen personeelsbestand enigszins uitgebreid. Het zal dus allemaal wel met centen te maken hebben. En zoals gezegd: geen kwaad woord over het personeel dat altijd even vriendelijk, behulpzaam en actief is. De pinda’s op tafel zijn lekker en de wijn is niet eens zo heel slecht.
Het theater probeert intussen meer mensen te lokken met gratis concerten op de zondagmiddag en theaterdiners onder de naam Theater Culinair. Maar is het zo moeilijk om het café gewoon overdag open te doen en te zorgen dat mensen daar binnen kunnen?
Anders vind ik ons Speelhuis het wel heel erg lijken op de privé speeltuin van de gemeente en aanverwante organisaties, die dankzij ingehuurde catering wel altijd volop hapjes, drankjes en personeel hebben.

Was getekend,