Op zichzelf is het een idee waarbij je meteen ‘ja’ denkt. Iets waarbij je eigenlijk meteen een onmiskenbare sympathie voelt opkomen. Ik heb het natuurlijk over de Helmondse kandidaatstelling voor Fietsstad 2014. Wat zou het goed zijn als we met zijn allen meer bewegen en wat zou het leuk zijn als we dat als Helmonders kunnen doen onder de vlag van Fietsstad! Onze jeugd, waar ik in mijn vorige column zo lovend was, lijkt er toch veel energie in te steken zo min mogelijk energie te verkwisten met bewegen. Ik vraag me stiekem ook af of de jeugd bij Fietsstad 2014 denkt aan de nieuwste game die ze, ook met dit mooie weer binnen uiteraard, zo snel mogelijk willen uitspelen. Maar dat terzijde.
Ikzelf fiets zoveel mogelijk. Dat wil zeggen: zolang het weer het toelaat en zolang de af te leggen afstand geen ANWB-wegenkaart vereist. Als ik fiets, valt mij in Helmond vooral op dat een aantal fietspaden in een, laat ik zeggen, bepaalde conditie verkeren. Ik zal eerlijk zijn: Ik heb meermaals overwogen een dubbel geveerde mountainbike aan te schaffen om de fietspaden te trotseren. Nee, fietsen in Helmond is op sommige paden niet weggelegd voor de onsportieve medemens.
Toch hoor je mij niet te veel klagen. Ik vermoed namelijk dat de (volgens sommigen dan) erbarmelijke staat van sommige Helmondse fietspaden juist onderdeel gaan uitmaken van Fietsstad 2014. De kandidaatstelling is, zo is mij ter ore gekomen, slechts het voorportaal van een nieuwe wielerklassieker, die Parijs-Roubaix zal doen verbleken. Geruchten gaan dat de nieuwe wielerklassieker gereden gaat worden iedere tweede zondag van november en dat er uitgegaan wordt van een nieuw concept. Niet de snelste wordt aan het einde van een gure middag gekroond tot winnaar, maar degene met de minste defecte onderdelen aan zijn of haar fiets. De koers gaat dan ook de Hel van Helmond heten en wordt bij te goed weer desnoods een weekje uitgesteld. Een peloton zal vloekend en tierend kriskras door Helmond gaan, waarbij de gekromde sturen rammelen en de dunne wielerbanden voortdurend de neiging hebben spontaan te klappen. De renners zelf zullen elkaar enigszins verbaasd aankijken en, terwijl hun zitvlakken, polsen en sleutelbeenderen klapperen, wensen dat ze thuisgebleven waren.
Helmond Fietsstad 2014. Ha! Wat een stunt om zo een nieuwe loodzware klassieker de wieleragenda binnen te friemelen.

De TextielBaron

“Ik weet nie wa gaai d’r van veengt, mar ik vint nie normaal.” De l aan het einde van normaal klonk typisch Helmonds. Terwijl ze de woorden uitsprak, stond haar gezicht op onweer. Wat zeg ik, onweer? Zeg maar gerust oorlog. Vandalen hadden, waarschijnlijk ’s nachts, bloemetjes uit de tuin van mijn buurvrouw gestolen. Waar de fleurige plantjes gebleven waren, was onbekend. Wat wel bekend was, was dat zoiets mijn buurvrouw in woede deed ontsteken.
Het was ook een tikje vreemd natuurlijk. Als de jeugd van nu op stap geweest is, móet er iets gesloopt worden, zo lijkt het af en toe. Van autospiegels tot geparkeerde fietsen, van reclamezuilen tot kunstwerken. En nu dus de bloemetjes van mijn lieve oude buurvrouw. En toch heeft dat laatste geleid tot iets prachtigs. Iets wat ik in deze tijd niet snel verwacht. Een gebaar, waarvan je anno 2013 niet zou kunnen bedenken dat het nog bestaat.
Mijn buurvrouw fungeert als geheel eigenzinnig en zelfstandig ‘social medium’, dus het nieuws van haar bloemen was razendsnel de buurt rondgegaan. Een aantal kinderen uit de buurt had lucht van het vandalisme gekregen en besloot dat er iets moest gebeuren. Dat deze kinderen zich het lot van buurvrouw aantrokken, heeft een reden. Want buurvrouw staat altijd klaar met wat lekkers als de kinderen buitenspelen, al is het maar een snoepje. Buurvrouw lijkt de laatst overgebleven volwassene die het fijn vindt dat kinderen buitenspelen, dat er gevoetbald en geravot wordt. En ook de laatst overgeblevene die er wat van zegt als een yupperige automobilist met zestig kilometer per uur over de drempels vliegt (zeker een auto van de zaak?). De kinderen waren dat niet vergeten.
Het heeft ze twee woensdagmiddagen en wat zeuren om geld bij hun ouders gekost, maar de kinderen hebben mijn buurvrouw dolgelukkig gemaakt. Sinds vorige week staat de voortuin van mijn buurvrouw namelijk weer vol met bloemen. Eigenhandig hebben de kinderen uit de buurt nieuwe bloemen gekocht en geplant in de altijd keurig bijgehouden tuin.
Soms zijn er van die dingen… die beklijven. Ik loop al een kleine week met dit voorval in mijn hoofd. Het veroorzaakt ergernis over het vandalisme, maar ook zoiets als hoop als ik bedenk wat kinderen uit de buurt gedaan hebben. Nou vind ik niet dat ik moralistisch moet gaan lopen doen, maar tegen sommige mede-Helmonders zou ik willen zeggen: denk er eens over na.

De TextielBaron