Enkele weken geleden was ik aanwezig op een avond waar geautomatiseerde hulpmiddelen voor de zorg werden gedemonstreerd. In het jargon wordt dit domotica ofwel huisautomatisering genoemd. Nu lijkt mij het begrip huisautomatisering wel veel omvattend. Je kunt je daar natuurlijk van alles bij voorstellen zoals het op afstand regelen van verwarming, verlichting en huisbeveiliging. Waarschijnlijk zal de lijst nog veel langer zijn en kun je ook op afstand je kopje koffie zetten.

Wat opvalt is dat deze projecten vaak ‘slimme projecten’ worden genoemd. (Zijn er dan ook ‘domme’ domotica projecten?) Omdat het onderwerp van de avond slimme ‘zorg’ betrof, was mijn nieuwsgierigheid extra gewekt. Wat zou men laten zien of mededelen over ‘geautomatiseerde zorg’, welk doel dient het en, belangrijkste van alles, hoe reageert de doelgroep ouderen op dit soort projecten? Als SP-raadslid met zorg in je pakket is dat belangrijk om te weten.
De doelgroep ouderen was die avond redelijk vertegenwoordigd. Niet dat het een uitverkochte zaal was, maar er zaten toch een 25-tal bezoekers te wachten op wat komen ging. Zo’n kleine 2 uur heb ik geluisterd naar wat het domotica verhaal van de zorg had moeten zijn, maar ik heb het niet gehoord. Aan het eind van de avond ben ik, en zover ik kon zien een meerderheid van de aanwezigen, vertrokken met meer vragen dan ik binnenkwam, want de antwoorden kwamen niet.

Hoewel mijn indruk niet representatief zal zijn voor een demonstratie van ‘zorg domotica’, heb ik voor mijzelf een voorlopige conclusie getrokken. Ik wil deze graag met u delen en als u ze voor verbetering vatbaar acht, lees ik graag uw reacties op deze column.
Ik lees vaak dat slimme zorgprojecten vooral bedacht worden als mogelijk antwoord op de stijgende kosten voor de zorg. Ze lijken van ouderen te verwachten dat ze langer zelfstandig blijven wonen en noemen dan domotica omdat die hierbij behulpzaam is én omdat zij tevens een bijdrage zou leveren aan het voorkomen van vereenzaming.
Om meer dan een reden deel ik bovenstaande niet. Belangrijkste reden is wat mij betreft dat domotica de zorg door mensen van vlees en bloed nooit kan vervangen, het is hoogstens aanvullend. Daarnaast, als domotica een antwoord moet zijn om de kosten van de zorg te drukken, mag dit mijn inziens nooit worden doorberekend naar de afnemer. Want dan wordt het een voorziening die alleen is weggelegd voor mensen met een dikke portemonnee.

Met alle berichtgevingen rondom domotica lijkt het een wedstrijd te worden: welke zorginstantie weet samen met een ICT-firma zo snel mogelijk domotica te leveren? De verplegers en de ouderen lijken hierbij nauwelijks betrokken te worden,…en da’s niet slim!

Nathalie van der Zanden
Raadslid

In de lokale politiek nemen we met de regelmaat van de klok beslissingen. Meestal laten we die beslissingen vooraf gaan door een politiek debat waarin we meningen en argumenten uitwisselen.
Dit politieke debat staat naar mijn mening onder druk omdat we, gegeven de omstandigheden van de financieel economische crisis, te snel denken aan maar één ding: bezuinigen! We nemen volgens mij dan te gehaast een beslissing zonder goed na te denken over de consequenties. De kans dat verkeerde beslissingen worden genomen neemt hierdoor toe.
Soms denk ik wel eens dat het ‘beslissen zonder goed na te denken’ door de overheid in toenemende mate wordt gekopieerd door het particulier initiatief. Snelle, botte overheidsbezuinigingen lijken het particulier initiatief uit te dagen om maar vooral te komen met creatieve oplossingen om de financiële tekorten op te vangen.

Zo hoorde ik onlangs, zij het oppervlakkig, van het initiatief ‘Stichting Vrienden van de Ameide’. Voor zover ik heb begrepen gaat de stichting zich richten op het welzijn van de bewoners van de Ameide.
Als raadslid met onder meer zorg in het takenpakket, spits ik dan altijd mijn oren. Wat is de reden van dit initiatief? In het bijzonder: heeft de politiek in dit specifieke geval te snel beslist, een gat laten vallen misschien, en is het daardoor noodzakelijk geworden financiële tekorten op te vangen via een stichting?
Ik hoop dat de oprichters van de stichting voldoende tijd nemen om goed na te denken. Dat ze niet als de politiek alleen maar denken aan het geld dat hun initiatief op moet brengen. Dat ze kritisch kijken naar andere verantwoordelijke partijen zoals de zorgaanbieder. En kijken naar de consequenties voor de andere (Savant) complexen in Helmond te weten De Eeuwsels, Rozenhof, Rivierenhof en Alphonsus.
Zodat er geen rare verschillen ontstaan tussen het ene complex, waar van alles wordt georganiseerd, terwijl in het andere complex bewoners verstoken blijven van activiteiten. Of dat er rare verschillen ontstaan als het gaat om een financiële bijdrage die van bewoners wordt gevraagd. Het vragen van een financiële bijdrage is overigens sowieso al een heikele kwestie. Niet iedereen zit er even warmpjes bij.

Met creatief nadenken over (financiële) alternatieven is niets mis. Maar zowel voor overheid als particulier geldt dat verstandig nadenken loont . Het particulier initiatief voert geen politiek debat. Het particulier initiatief hoeft zich niet te laten leiden door politieke standpunten. Voor het particulier initiatief geldt: neem de tijd en gebruik je verstand!

Nathalie van der Zanden
Raadslid

Onlangs stond er een artikel in het ED met de kop “Helmond subsidieert elektrische scooters”. Meteen daarop ontvingen wij een mailtje met de vraag wat wij hier als SP van vonden. De schrijver vroeg zich af hoe het toch kon dat de gemeente subsidie verstrekt voor de aankoop van een elektrische scooter terwijl mensen die afhankelijk zijn van een scootmobiel hiervoor sinds enige tijd een eigen bijdrage moeten betalen.

In onze ogen een meer dan logische reactie. Wat betreft de eigen bijdrage voor scootmobielen zijn wij het helemaal met de schrijver eens. Wij vinden dat mensen die noodzakelijkerwijze gebruik van zorg moeten maken, niet nog eens extra op kosten gejaagd moeten worden. Op 4 oktober 2010 schreef ik hierover mijn allereerste column op de Weblog met de titel “voor het blok gezet”.

Maar de schrijver maakt ook een vergelijking met de gemeentelijke subsidie op de aankoop van elektrische scooters. Wat hij leest is dat plezier wordt gesubsidieerd en een handicap wordt bestraft met een eigen bijdrage.

Kun je die vergelijking op deze manier wel maken? Ik denk van niet..

Het verhaal van de scootmobielen vergelijken met dat van de elektrische scooters, is appels met peren vergelijken. Een kort maar duidelijk antwoord hierop geven is niet eenvoudig, deze column biedt daarvoor met 400 woorden onvoldoende ruimte.

De meeste mensen zullen bij het lezen van de kop van het artikel niet direct dezelfde vergelijking maken en het een goed initiatief vinden terwijl een andere kleinere groep dit besluit als niet eerlijk ervaart. Misschien wat kort door de bocht, maar begrijpelijk in deze tijd waarin nieuwsberichten met grote snelheid op ons afkomen én heel snel weer uit beeld zijn verdwenen. Maar ook een tijd waarin het ons lijkt te ontbreken aan tijd en mogelijk interesse om de plaatselijke politiek werkelijk te doorgronden.

Wij als raadsleden, wij als SP moeten er dan ook alles aan blijven doen om onze manier van besluiten nemen en de argumenten die wij hierbij hanteren zo duidelijk mogelijk te maken. Zodat de briefschrijver begrijpt dat wij als SP geen bezwaren hebben tegen het verstrekken van subsidie op elektrische scooters….

Overigens, deze zaak is niet in de gemeenteraad besproken. Het college van B&W mag dit zonder tussenkomst van de gemeenteraad regelen. De meeste Helmondse raadsleden hebben dit besluit uit de krant moeten vernemen. Hoe dit kan? Dat is een mooi onderwerp voor een volgende column.

Tot ziens in de raadzaal.

Nathalie van der Zanden
Raadslid

“We zijn naar Amerika geweest!” Met woorden van deze strekking beëindigde de heer Schreurs van de GGz de presentatie die tijdens de openbare bijeenkomst op 29 februari in de bibliotheek plaatsvond over veranderingen in de maatschappelijke opvang. Inwoners van Helmond waren hiervoor uitgenodigd en ook de leden van de gemeenteraad, waaronder ondergetekende.

Doel van deze bijeenkomst was samen met aanwezigen nadenken over hoe er in de toekomst 25% kan worden bezuinigd op de uitgaven voor opvang van daklozen. Een gevoelig onderwerp, zowel voor de dakloze als zijn omgeving.

Voor de daklozen en thuislozen in Helmond is nachtopvang geregeld bij De Oversteek aan de Kasteel Traverse of bij D’n Herd aan de Bindersestraat. Verslaafden kunnen voor de nacht terecht bij De Oversteek, alle anderen bij D’n Herd in het passantenverblijf. Als iemand hier een plaatsje zoekt voor de nacht, moet hij of zij zich elke dag opnieuw melden bij D’n Herd en wordt er gekeken of er een plaatsje vrij is. Het komt voor dat vanwege plaatsgebrek enkel plaats is bij De Oversteek of zelfs helemaal geen plek.

Vooral de dagelijkse toeloop naar de passantenverblijven van D’n Herd zorgt voor problemen en overlast bij omwonenden. Omdat de vraag met regelmaat groter is dan het aantal bedden en daklozen vooraf niet weten of ze plek hebben zorgt de toeloop voor een steeds weer terugkerende vorm van overlast in de woonwijk.

Hoe is het dan nog mogelijk hierop te bezuinigen zonder erger te voorkomen?

Voorbeelden en ervaringen worden gezocht in, jawel Amerika! Het land waar het sociaal opvangnet zulke grote mazen heeft dat je er direct doorheen valt. Een land waar de kans op dakloosheid als je werkloos bent geworden velen malen groter is dan in ons land. Wekelijks worden er in dit land 10.000 huizen in beslag genomen en de bewoners ervan dakloos. Hulpverlening is er niet of nauwelijks waardoor men gedwongen wordt tot een leven als “homeless” aan de zijlijn van de samenleving.

Mijn voorlopige conclusie: “ik wil geen Amerikaanse toestanden in Helmond, een degelijk vangnet voor de kwetsbaren in onze samenleving, voldoende mogelijkheden bieden voor terugkeer naar de maatschappij en voldoende bedden voor opvang en dus minimale overlast voor de buurt.

Als we dit samen kunnen invullen is sluiting van D’n Oversteek een mogelijke keuze. Nog suggesties?

Nathalie van der Zanden
Raadslid