Wethouder Cees Bethlehem vindt dat ‘de politiek’ het aanleggen van een glasvezelkabel in Helmond moet steunen. In gewoon Nederlands betekent dat: subsidiëren.
Die opmerking komt na nu al jarenlang gedoe bij het aanleggen van glasvezel in de regio. Ooit zou Kenniswijk daarvoor zorgen. Dat werd (na veel subsidie) niks. Sinds een paar jaar wil OnsBrabantNet ons ‘verglazen’. Helaas voor dat bedrijf, komen ze in Helmond maar niet aan de 50% aanmeldingen die ze willen hebben voordat de schop de grond in gaat.
Raar vind ik dat niet. Het aanbod van OnsBrabantNet is mager, de prijs veel te hoog voor wat ze biedt. Dat geld zal wel in de dure kantoren en duur drukwerk gaan zitten. Drukwerk waarmee ze alsmaar opnieuw proberen mensen over te halen zich aan te sluiten.
Brandevoort is de enige wijk die heeft getekend voor glasvezel. Maar blij zijn ze daar niet. Niet vanwege de grote overlast bij het trekken van de kabels, niet vanwege het fors uitlopen van de planning, niet vanwege de slechte service en per slot van rekening wederom niet vanwege het magere programma-aanbod.
Glasvezel zou het summum van moderne communicatie-techniek moeten zijn. En ik heb niks tegen vernieuwingen. Van mij mag je glasvezel als een nutsvoorziening zien. Dan zorgt de overheid (mede) voor aanleg en kan iedereen daar gebruik van maken, zowel aan de vraagkant als als aanbieder.
Onze nutsvoorzieningen worden echter steeds meer geprivatiseerd en het aanleggen en exploiteren van glasvezel loopt daarbij voorop. Dan moet je dat ook aan de markt overlaten. De reactie van de Helmondse markt is duidelijk: te weinig waar voor je geld.
Het meest verbazingwekkend vind ik overigens dat volgens het ED subsidiegeld dat voor 7.000 Helmondse en 8.000 Eindhovense woningen bestemd was, in Nuenen in de grond is gestopt. Ik ben voor regionale samenwerking maar dat gaat me toch veel te ver. Terug met dat geld. Desnoods om glasvezel aan te leggen.

Was getekend,

Er is tegenwoordig niet veel voor nodig om als terrorist bekend te staan. Een paar kwajongens die een school ‘bedreigen’, een Smily-reactie op een website richting burgemeester, een mening over het geloof. Al snel schiet bang Nederland in een kramp en dreigt met rechtszaken. Als dat niets uithaalt, gaan we de wet maar veranderen.
De laatste loot aan die stam is het ontslag van columnist Sjaak van Buren door redacteur Jan-Pieter Klumpers van weekblad De Trompetter.
Het presidium van de Helmondse gemeenteraad voelt zich ‘ernstig gestoord’ door de columns van Sjaak van Buren. Het lijkt de Sovjet-Unie wel, in meerdere opzichten!
Begrijp me goed: ik ben geen fan van Van Buren. Ook niet van De Trompetter trouwens.
Maar een medewerker wegsturen omdat die ’te veel op de man gespeeld’ zou hebben, kan wat mij betreft absoluut niet door de beugel. Zeker niet als het om een columnist gaat.Gelukkig heb ik met De Weblog betere afspraken. Bovendien ben ik daar niet in dienst. Dus kunnen ze mij ook niet ontslaan.
De ironie stijgt helemaal ten top als zowel de gemeente als De Trompetter laten weten dat deze klacht en dit besluit ‘volledig buiten’ het contract voor de wekelijkse gemeentepagina staat. Dat dankt me de koekoek. Er is natuurlijk niemand die dat geloofd. Te meer niet omdat juist op dit punt De Trompetter zelf bepaald geen brandschoon verleden heeft.
Ik moet het deze ene keer dan ook met Sjaak van Buren eens zijn: kennelijk kunnen de Helmondse politici slecht tegen kritiek. En veel gevoel voor humor hebben ze ook niet. Het zal wel aan de crisis liggen dat onze bestuurderen zichzelf veel te serieus nemen. En per slot van rekening naderen de verkiezingen ook alweer.
Het is jammer dat deze affaire te laat komt voor de carnavalsoptocht. Ik ga nu echt Helmond ontvluchten!

Was getekend,

Na klachten van omwonenden zijn vorige week 21 mensen bekeurd omdat zij het (nieuwe) eenrichtingsverkeer in de Hurksestraat negeerden. Helmond treedt meteen ferm op. Het stuurt de stadswachten daar op af en kondigt aan in de nabije toekomst nog meer bonnen te gaan schrijven.
Vreemd. Heel vreemd.
Het eenrichtingsverkeer van de Hurksestraat naar het Tolpostplein is met de verbouwing van het plein stilzwijgend ingevoerd. Dat dit plein een volkomen belachelijke en onduidelijke bewegwijzering heeft, daar denken die overheidsdienaren niet aan. Eigenlijk is het plein een rotonde maar zo mag het kennelijk niet heten of aangeduid worden. Met als gevolg dat we met domme blauwe bordjes ‘aanwijzingen’ (‘geboden’ in de terminologie van het RVV 1990) krijgen of we al dan niet af mogen slaan.
Het bordje eenrichtingsweg (C2, volgens Verkeer en Waterstaat) staat vervolgens vrijwel onzichtbaar om de hoek. Door de vele werkzaamheden daar aan de kop van de Heistraat, wordt de situatie nog een extra onoverzichtelijk en verwarrend.
Ik kan me dus levendig voorstellen dat je, de bocht eenmaal gehaald hebbend, niet met een levensgevaarlijke manoeuvre achteruit terug het Tolpostplein oprijdt. Ik beken: ik heb zelf ook tegen het eenrichtingsverkeer ingereden.
Misschien dat een bordje ‘situatie gewijzigd’ de mensen enigszins kan waarschuwen. Of gewoon een meer begrijpelijke bewegwijzering. Maar nee: meer bonnen schrijven, dat is de moderne aanpak. U bent dus gewaarschuwd.

Was getekend,

Burgemeester Jacobs heeft voor de tweede maal geklaagd omdat hij zich ‘bedreigd voelt’ door een reactie op de website van het Eindhovens Dagblad. Dit keer zelfs zo erg dat hij aangifte doet, kennelijk zonder eerst met de redactie contact op te nemen. De gewraakte reactie kwam er kennelijk op neer dat hij de recente overvallen in de stad bagatelliseert en “dat ‘ze’ Jacobs zelf maar eens thuis moeten overvallen.” Dat is “een uitnodiging tot geweld,” constateert de burgemeester. Hij voelt zich daardoor “echt bedreigd” en doet aangifte.
En passant wordt duidelijk dat Jacobs al eerder een reactie bij het ED heeft laten weghalen omdat hij zich ‘gegriefd’ voelde door ‘aantijgingen’.
Nu voelen overheden zich vandaag de dag nogal snel bedreigd. Ook niet verwonderlijk. Diezelfde overheid probeert ons allemaal bang te maken. Voor terroristen, voor rampen, voor armoede. Bewaking krijgen is onderhand een statussymbool. Af en toe laten weten dat je bedreigd wordt, past dus keurig in dit beleid. Maar laat ik niet te ver op deze zaak ingaan en het houden bij de samenvatting: je moet niet de boodschapper onthoofden.
Overigens is het opvallend dat Omroep Brabant datzelfde nieuws al twee dagen eerder had.Zoals onder meer Marijn elders op dit weblog heeft gemeld.
Want ons onvolprezen Helmonds, pardon: Eindhovens Dagblad blijft leuk: Op de tegenoverliggende pagina meldt de krant vandaag dat Helmond een fijnstofcentrum krijgt. De actie van Jacobs is inderdaad wel heel fijn stof. Misschien iets voor de stofkam…

Was getekend,

Kerststallen moeten met prikkeldraad en alarmsystemen beveiligd worden. Kerstbomen blijven de onderste drie meter kaal om vernieling en diefstal te voorkomen. In het frietkot staat een bewaker om trubbels te voorkomen. Niet zo raar, want jonge meisjes gaan in bendeverband op stap om iemand te overvallen. Zomaar, voor de kick.
“Wat een tijden, wat een zeden,” verzuchtte Cicero al. Ondergetekende kan zich daar alleen maar bij aansluiten. Ik ben dan ook blij dat dit weblog aandacht schenkt aan vernielingen aan have en goed. Want volgens mij loopt het wel heel erg behoorlijk de spuigaten uit. Beelden worden onthoofd, in stukken gezaagd, gestolen of ‘gewoon’ vernield. Dakgoten, regenpijpen en bouwterreinen zijn niet veilig, hoogspanningsleidingen van treinen worden gesloopt en zelf kabels voor verkeerslichten zijn een prooi voor dieven. Mijn broek zakte echter pas echt af, toen ik las dat uit een kerkje de orgelpijpen uit het orgel zijn gestolen. In Oostenrijk weliswaar, maar ook op andere plaatsen gebeuren dit soort dingen. Diefstal uit kerken en musea is al langere tijd populair.
Ordinaire metalen als koper, tin, zink en brons zijn voor een bepaalde groep mensen kennelijk goud waard. Ook in Helmond, waar we een hele poos met een paar onthoofde beelden zaten.
Ik weet niet wat ik het ergste vind: mensen die uit pure vernielzucht zaken beschadigen of dieven die uit zuiver gewin onherstelbare zaken vernietigen, het leven van mensen in gevaar brengen en de maatschappij schade toebrengen.
We kunnen wel doen of alleen de Taliban er dat soort praktijken op na houdt, maar ons land gaat er trots op een van de voorlopers van de beeldenstorm te zijn. Hoe ideologisch fout beide zaken ook zijn, voor een aantal mensen is vernielen kennelijk een hobby. Moeten we daarvoor verzachtende omstandigheden gaan zoeken; een slechte jeugd, verveling of gebrek aan geld?
Wat mij betreft niet: zwaar, heel zwaar straffen die idioten. Dat geldt trouwens ook voor de gekken die er een sport van maken stenen, balken of fietsen van viaducten op voorbijgangers of auto’s te gooien.
Over de zieke geesten die uit ik weet niet wat voor motieven dieren afslachten wil ik het niet eens hebben. Die zijn nog drie keer erger en mogen van mij naar een heropvoedingskamp of erger…
Met dat in het achterhoofd, is het maar weer afwachten wat voor ellende de komende jaarwisseling gaat opleveren.

Was getekend,

“’t Speelhuis, de kunst van het genieten,” staat op de muur van theatercafé Blom & Sanders in ons theater. Een aardige kreet maar waarschijnlijk onbedoeld ook zwaar ironisch. Want het is inderdaad een hele kunst om daar te genieten.
Dan heb ik het niet over de kwaliteit van de voorstellingen. En zelfs niet over de kwaliteit van eten en drinken en al helemaal niet over de inzet van het personeel. Daar is allemaal niets op aan te merken. Waar ik wel heel wat op aan te merken heb, is het feit dat ons Speelhuis zo ontoegankelijk is. Ja, een kaartje kan ik kopen bij de altijd behulpzame mensen van de kassa. Maar eens binnen lopen voor een kopje koffie of een glaasje of hapje van het een of ander kan helaas niet. Het café is al jaren alleen open na een voorstelling. En dan komt ook al vrij spoedig het moment dat de jassen uit de garderobe gehaald worden en de paar mensen die blijven zitten zich uitgenodigd voelen te vertrekken.
Afgelopen zomer stond een tentoonstelling over Piet Blom in ’t Speelhuis. Hoe vaak ik daarvoor niet aan een gesloten deur gestaan heb! En als ik gasten van buiten de stad krijg, laat ik ze graag ’t Speelhuis zien. De buitenkant dan, want binnen lopen is er meestal niet meer bij.
Zo heeft architect Piet Blom het allemaal nooit bedoeld. ’t Speelhuis zou een centrum van de stad moeten worden, het hart van de wijk moeten zijn. En inderdaad heeft de eerste paar jaar een exploitant de zaak kunnen runnen. Hij moest het echter opgeven vanwege een te hoge pachtprijs. Sindsdien is de tent voortdurend gesloten. Even een kopje koffie na de markt of opwarmen van een koude winkelexpeditie is er niet meer bij. Ik vind dat typisch Helmonds: goede ideeën, matige uitvoering, slecht beheer.
Met het vertrek van het Kunstencentrum (Giko) is het alleen nog maar doodser geworden. Het cateringbedrijf dat was ingehuurd, mag alleen nog voor grote optredens komen. Normale avonden doet ’t Speelhuis nu met eigen personeel. Daarvoor is het eigen personeelsbestand enigszins uitgebreid. Het zal dus allemaal wel met centen te maken hebben. En zoals gezegd: geen kwaad woord over het personeel dat altijd even vriendelijk, behulpzaam en actief is. De pinda’s op tafel zijn lekker en de wijn is niet eens zo heel slecht.
Het theater probeert intussen meer mensen te lokken met gratis concerten op de zondagmiddag en theaterdiners onder de naam Theater Culinair. Maar is het zo moeilijk om het café gewoon overdag open te doen en te zorgen dat mensen daar binnen kunnen?
Anders vind ik ons Speelhuis het wel heel erg lijken op de privé speeltuin van de gemeente en aanverwante organisaties, die dankzij ingehuurde catering wel altijd volop hapjes, drankjes en personeel hebben.

Was getekend,

’t Goor en Lungendonk zijn aangewezen als locatie voor – alweer – een grootschalige woonwijk in (of bij) Helmond. Daar kunnen volgens mensen die daar voor doorgeleerd hebben niet minder dan 1.250 (’t Goor) en 3.500 (Lungendonk) woningen komen.
Nu heb ik wel enig begrip voor de gemeente Helmond. Die zit letterlijk tegen haar grenzen en kan geen kant meer op. Maar om daarvoor de laatste stukjes natuur in en bij de stad op te offeren, gaat me toch te ver.
Vroeger – toen er nog ijs was – gingen we schaatsen op het Groot Goor. Wandelen op zondagmiddag of fietsen naar het Eindhovens Kanaal. Van al dat groen is al niet veel meer overgebleven. Om nu de allerlaatste stukjes te asfalteren en vol te bouwen gaat mij niet alleen ver maar veel te ver.
De wijze mannen die deze onzin verzonnen hebben, zijn verenigd in de werkgroep Meros. Daarin zitten de provincie, de Stadsregio SRE, het waterschap en de gemeenten Helmond, Asten, Someren, Geldrop-Mierlo en Laarbeek. Een aantal van hen zou toch beter moeten weten!
De SRE zelf waarschuwt immers al een aantal jaren dat de regio te veel bouwplannen heeft. Mierlo ontwikkelt tegen alle adviezen in de nieuwbouwwijk Luchen. En Asten en Someren bouwen zo grootsteeds dat het al lang geen dorpen meer zijn.
Aan de oostkant van de stad zijn Deurne en Helmond samen bezig om een voetbalstadion, honderden vakantiebungalows en een pretpark te realiseren. Tegen de wil van bijvoorbeeld Rijpelberg en Brouwhuis in. Die voorzien alles bijeen meer steen dan groen in deze ‘Groene Peelvallei’. En aan onze noordgrens tenslotte is Gemert hard op weg om een middelgrote stad te worden.
Dat natuurwaarden het altijd moeten afleggen tegen economische waarden is een trieste waarheid. Intussen doen we net of de vergrijzing een probleem is, maar blijven we maar bouwen voor mensen die er over een paar jaar niet (meer) zijn. Toch wil Helmond in totaal niet minder dan 4.500 tot 6.000 woningen erbij bouwen. Doe eerst eens wat aan de voorzieningen, denk ik dan, niet voor het eerst.
Intussen is ook de strijd over wie in ’t Goor en Lungendonk mag gaan bouwen losgebarsten: Someren, op wiens grondgebied het ligt, of Helmond, waar de toekomstige woonwijk tegenaan ligt.
Ook niet voor het eerst denk ik dan: tijd voor een grenscorrectie zo niet annexatie, om maar eens een vies woord te gebruiken. Dan zijn we ook van dwarsligger Laarbeek af, die al tientallen jaren diverse bovenregionale projecten (zoals de ruit om Eindhoven en een bevaarbaar kanaal) frustreert. Maar om te beginnen: ’t Goor moet groen blijven!

Was getekend,

De ondernemers van industrieterrein Hoogeind in Helmond zijn tegen de verhuizing van de Kringloopwinkel naar de Noorddijk. Ze hebben daar zelfs een rechtszaak voor over.
De ondernemers ( verenigd in de Hoogeindse Ondernemerskring, HOK) vinden dat detailhandel daar niet past in het bestemmingsplan. De ironie wil dat de aankondiging van die rechtszaak kwam, koud na een grootscheepse controle van het Helmond Interventie Team (HIT) op datzelfde industrieterrein Hoogeind.Daarbij bleek dat de plaatselijke ondernemers zo ongeveer alles doen wat God verboden heeft. Een kleine greep uit het verslag: brandonveiligheid, een hennepkwekerij van 2 verdiepingen en 1.200 planten, een illegale SM-seksinrichting, illegale bewoning, een illegale growshop, illegale verbouwingen én bedrijven en personen die niet over de vereiste papieren beschikten.
De teamleider van het HIT zei het met enig understatement zo: “Niet alle bedrijven hebben het even nauw genomen met de  meldingsplicht en het aanvragen van de vereiste vergunningen.”
Dat zou ik denken: niet minder dan 22 bedrijven hadden zich niet gemeld bij de Milieudienst. Hiermee ontrekken zij zich aan controles. En dat leverde op 17 september 8 ernstige en 27 kleine milieuovertredingen op. Tenslotte werden nog auto’s met illegale diesel gevonden.
Ik zou dus denken dat de HOK-ondernemers terug in hun hok moeten. Of eerst hun eigen hok opruimen. Een typisch geval van de balk en de splinter. Of juist een bord voor je kop.
En over detailhandel gesproken: de naaste buren van de nieuwe kringloopwinkel zijn bouten- en schroevenleverancier Albema/Robema, een bedrijf in zonwering en een autodealer. Verderop komt de – eindelijk – uit de Heistraat vertrokken vuurwerkwinkel. Over detailhandel gesproken.

Was getekend,

Op de hoek van de Traversebrug, zo een beetje tegenover het stadskantoor, staat een groot bord ‘kwaliteitsimpuls Kasteel-Traverse’. Als je het mij vraagt, is ‘kwaliteitsimpuls’ een mooi woord voor het opkrikken van verwaarloosde stukken binnenstad. Zo hebben we zoiets gehad voor de Markt en wordt er – zoals ik al eerder voorspelde – heftig gebakkeleid over de kwaliteitsimpuls voor de Noord en Zuid-Koninginnewal.
Maar terug naar die brug door het kasteelpark. Het eerste en voornaamste resultaat wat ik daarvan zie, is dat mijn uitzicht op dat beetje groen in het centrum, bedorven is door een rij blik. Opeens is ons opgeknapte kanaal daar omzoomd door geparkeerde auto’s. Mooier wordt het er daardoor niet op, dus om dit een kwaliteitsimpuls ter noemen…
In 1999 bracht de Heemkundekring Helmond-Peelland een boekje uit over 300 jaar kasteeltuin. Het IVN heeft al eens onderzocht hoe bijzonder veel planten en bomen in het kasteelpark zijn. Na de verminking door de Traverse is die betonkolos vanuit het kasteel bezien rond 1985 aan het gezicht onttrokken door een bomenrij.
Ik geef toe: een open en witgekalkt viaduct ziet er beter uit. Openluchtgaleries en fietsenstallingen: leuk idee. (Al verdwijnen tussen bioscoop en West Ende heel wat fietsen!)
Maar om nu alweer een stukje kasteeltuin op te offeren voor pakweg 15 parkeerplaatsen gaat me toch te ver. Het is duidelijk dat Helmond een parkeerprobleem heeft. Maar dat zul je met dat paar plaatsen niet oplossen.
Ik verdenk de plannenmakers ervan dat zij die paar parkeerplaatsen extra alleen aangelegd hebben voor mensen die in het Stadskantoor moeten zijn. Ik gun ze dan ook van harte dat uitzicht op het lelijke blik. Jammer alleen dat de gemeenteraadsleden zo zelden in die zaal zitten.

Was getekend,

Mijn tante is een eindje de zeventig jaar gepasseerd. Dat wil zeggen dat ze, voordat ze haar rijbewijs mag verlengen, een medische keuring dient te ondergaan. Goede actie, zou je denken.
Vroeger waarschuwde de gemeente dat je rond de vacatieperiode vooral geen nieuw rijbewijs of paspoort aan moest vragen, want dat kon wel eens lang gaan duren. Dat probleem is gelukkig opgelost. Maar niet voor de ouderen onder ons.
Want wat blijkt?
Welgemoed belt mijn tante een paar maanden geleden een huisarts voor zo een keuring. Die heeft geen tijd. Nummer twee zegt dat ze in de vakantie nooit keuringen doen. En bij nummer drie is het ook nul op het rekest.
Ergens vertellen gemeente en CBR wel dat je tijdig je verlening moet aanvragen. Maar hoe lang ’tijdig’ is, staat nergens. En dat dit in een vakantieperiode vrijwel onmogelijk blijkt, al helemaal niet.
Tante kreeg uiteindelijk toch een huisarts aan de lijn die een afspraak wilde maken. Voor over zes weken of daaromtrent. Ze zat dus minstens een maand zonder geldig rijbewijs.
Het zou heel wat duidelijker zijn als de gemeente Helmond of de gezamenlijke huisartsen toch maar eens gaan waarschuwen dat een medische keuring voor het rijbewijs erg lang kan duren.
Na die zes weken wachttijd is tante naar de dokter geweest. Helaas, ze liet haar bril thuis liggen en kon dus de leestest niet doen. Niks even terugkomen. Nee, nieuwe afspraak maken, opnieuw in de wachtrij en opnieuw betalen.
Als klap op de vuurpijl staat in de stadswinkel een automaat om pasfoto’s te maken. Ook goede service denk je dan. Helaas: tot drie keer toe werd de foto door de dame achter de balie afgekeurd. Tante is uiteindelijk maar naar een echte fotograaf gegaan.
Intussen heeft ze weer een geldig rijbewijs, na enkele maanden zonder zitten. Over vijf jaar is ze weer aan de beurt voor een keuring…

Was getekend,

Op een van de laatste zomerse avonden van dit jaar zat ik op een geïmproviseerd terras bij het Filmhuis. Om mij heen een stuk of twintig bezoekers en de ook rokende barman. Het Filmhuis zelf was leeg. Dat krijg je met zo een dwaas rookverbod.
Wachtend op een drankje keek ik het Boscotondoplein (pardon: F.J. van Thielpark) eens rond. Wat een doodse en nu ook donkere bedoening. Dit warm kloppende hart van Helmond, tussen bestuursgebouw en museum, zou het hoogtepunt van het dorpscentrum moeten zijn. In werkelijkheid is het een zee van fietsen, hier en daar wat licht achter een raam en – verloren tussen blinde donkere muren, metalen bomen en een half verlichte fontein – wat mensen.
In een echte stad zou dit plein al lang in bezit genomen zijn door terrasjes, slimme entrepreneurs met een koffiekraam, broodjesverkopers of voor mijn part een souvenirshop. In een echte stad zou dit plein stralen van licht, geluid, beweging en mensen.
Net om de hoek staat café Boscotondo al zeker twee jaar leeg. Voor de rest komt de enige levendigheid van de bioscoop.
Er zijn meer van die rare plaatsen in Helmond. Het Stationsplein met winkeltjes die aanvankelijk ook voor horeca bedoeld waren. Nu zit er een uitzendbureau, de vrijwilligerscentrale en automatiseringsbedrijven. Bepaald niet iets wat leven brengt in de stad. Datzelfde kan gezegd worden van het voorheen Bavaria House. Ook bedoeld om Helmond op te stoten in de vaart der volkeren.
Een eerste advies aan onze bestuurderen is dus: kijk eens verder dan alleen Markt, Steenweg en Havenplein.
Voor het Van Thielpark heb ik ook wel een idee: het museum staat er nu ’s avonds donker en doods bij, de doorgang bij de blinde zijmuur van het Filmhuis is bijna angstaanjagend. Terwijl de trommel (het ’torentje’) van het museum zo een mooie plek zou zijn voor licht of zelfs een vuurtoren in de geest van de Eiffeltoren in Parijs.
Bij geruchte heb ik trouwens gehoord dat het Filmhuis best een annex met een echt terras (rokersruimte!) en meer licht wil maken. Maar dat zal van de duur betaalde architect wel niet mogen. Maar wat meer licht en leven, dat moet toch minstens kunnen?

Was getekend,